احمد خوشنويس با اشاره به متفاوت بودن مصالح و معماري متناسب با شرايط زندگي کوهستاني، دشتي، کويري و حاشيه دريا بيان داشت: در کوير خشک غير از خاک به عنوان خشت و در کوهستان به جز سنگ و چوب عنصر ديگري براي ساخت و ساز معماري وجود ندارد، اين اصل براي ساخت و ساز معماري در طول تمدن جهان از جمله تمام قاره آمريکا، آسيا، آفريقا، اقيانوسيه نيز مشاهده مي‌شود.
خوشنويس با بيان اينکه مهندسي سازه نيز مبتني بر مصالحي است که از اقليم نشأت مي گيرد ،افزود: در معماري استفاده شده از چوب فضاي معماري با سقف پوشش چوبي و مسطح اجرا مي‌شود.
وي در مورد معيشت مردم کوهستاني گفت: به دليل سطح سنگلاخ و شيب‌دار مناطق کوهستاني، کشاورزي امکان‌پذير نبوده و به جاي آن بيشتر دامداري متداول بوده است اما باغداري و کشاورزي نيز به صورت محدود در اين مناطق انجام مي‌شده است.
به گفته اين مقام مسئول در پژوهشگاه ميراث فرهنگي؛ در دشت نيز به دليل خاک و آب فراوان معيشت مردم بيشتر کشاورزي بوده است.
وي با اشاره به اينکه مردم ساکن حاشيه دريا با استفاده از جزر و مد آب زمين‌هاي کشاورزي خود را آبياري مي کردند، بيان داشت: در مناطق کويري براي آبياري زمين‌هاي کشاورزي از قنات استفاده مي‌شد.
خوشنويس با بيان اينکه ساعت‌هاي آبي و گاه‌شماري براي آبياري زمين‌هاي کشاورزي واقع در حاشيه دريا به صورت قمري و با حرکت ماه تنظيم مي‌شده است، تصريح کرد: در کوهستان زمان به صورت بزرگ‌تر و دوگانه براي ييلاق و قشلاق تقسيم مي‌شد به همين دليل محاسبات رياضي در شهرها و مناطق کوهستاني بسيار ديرتر از ديگر مناطق شکل گرفته است.
وي پس از توضيح در مورد شاخصه‌هاي اقليمي و مناطق طبيعي به عنوان شکل‌دهنده نوع زندگي انسان اظهار داشت: همچنين نوع معيشت و سازه در شکل‌گيري نوع معماري و تمدن شهر مؤثر بوده است.
وي با بيان اينکه شاخصه اختيار مردم باعث ايجاد تفاوت در نوع زندگي ايراني‌ها با هندي‌ها،ترک‌ها در کشورهاي همجوار شده است، گفت: امروزه اين شاخص اختيار مردم را هويت ايراني مي‌ناميم.
خوشنويس بيان داشت: با توجه به کتب مذهبي، نگاه ايران به ارزش‌هاي طبيعي در بعد و پيش ازدوره اسلامي به صورت يک محبت الهي بوده و همواره عناصر آب، باد و آتش مورد احترام ايرانيان بوده است.
وي با اشاره به باغ‌هاي ايراني مربوط به دوره صفوي به صورت بافت‌هاي متفاوت و زيبا تصريح کرد: ايراني‌ها باغ بهشت را بر روي زمين به شکل هندسي و چهار باغي توصيف مي‌کردند.
رئيس پژوهشگاه سازمان ميراث فرهنگي درخت سرو را به عنوان درخت هميشه جاودان در نماد ايرانيان دانست و گفت: سرو سرخميده به معناي پهلوان هميشه جاوداني است که در حالت تواضع است.
وي با اشاره به بدست آمدن دانه‌هاي گياهي در شهر سوخته يادآور شد: اين دانه‌هاي گياهي نشانگر نوع گياه استفاده شده در دوران کهن و معرف گونه‌هايي است که اکنون از بين رفته‌اند.
اين مقام مسئول گفت: باغ ايراني، مهارت آبگيري، کاشت درختان، رنگ‌آميزي در فصول مختلف، طراحي صداي آب و باد معلوماتي است که ما امروز نداريم و اگر ما به موقع تلاش نکنيم افرادي که از باغ اطلاعاتي دارند از جمع ما خواهند رفت.
وي در پايان منشورهاي بين‌المللي، منظر کشاورزي، باغ‌هاي تاريخي ايران، گياه باستان‌شناسي را از جمله محورهاي مهم در عناوين اصلي اين نشست عنوان کرد./119
انتهای پیام/
