به گفته باستان‌شناسان، ملات‌هاي به دست آمده از برنج‌هاي چسبنده خشت‌ها را آنچنان محکم به يکديگر مي‌چسباند که هنوز هم در بسياري از بخش‌هاي ديوار هيچگونه اثري از رويش گياهان هرز ديده نمي‌شود.
باستان‌شناسان با توجه به مواد تشکيل دهنده ملات‌هاي باستاني آنها را به دو دسته آلي و غير آلي تقسيم بندي کردند. مواد آلي يا آميلوپکتين که از خمير برنج چسبنده تشکيل مي‌شدند و مواد غير آلي که از کربنات کلسيم و همچنين از آب برنج چسبنده به دست مي‌آمدند.
با اين وجود اگرچه اين گونه مواد استحکام ديوار بزرگ چين را به همراه آورد اما در زمان خود رنجش‌هايي را نيز ميان مردم و امپراتورهاي سلسله مينگ به وجود آورده بود. زيرا برنج‌هاي به کار رفته در اين کار حاصل کار يک ساله کشاورزاني بود که در هنگام ساخت ديوار از آن هم به عنوان غذا و هم به عنوان مصالح ساختماني استفاده مي‌کردند./109
انتهای پیام/
