يکي از اين خانه‌ها به صورت کلي بيش نزديک به 365 مترم مربع مساحت دارد که محدوده قابل استفاده آن 305 متر مربع بوده است. اين خانه بزرگترين اتاق پذيرايي را در ميان خانه‌هاي هم دوره خود داشته و در حدود 100 نفر ظرفيت داشته است.
باستان‌شناسان هدف از ساخت اين گونه خانه‌هاي طويل را به دليل دو علت مهم دانسته اند چهار ستون بزرگ که وزن سقف را مهار کرده و ارتباط نزديک دو ديوار اصلي اتاق به يکديگر علاوه بر تقسيم وزن سقف نقش مهمي نيز در ثبات و استحکام اتاق داشت.
در نزديکي خانه، ويرانه‌هايي از يک اتاق ديگر وجود داشت که نسبت به اتاق نخست کوچکتر بوده و تنها 181 متر مربع از فضاي 240 متر مربعي آن مسقف و قابل استفاده بوده است.
به عقيده باستان‌شناسان شکل و نماي ظاهري هر دو خانه پنج ضلعي بوده و ديواره‌هاي دوجداره دروني و بيروني داشته اند. کف هر دوخانه با دوغ آهک پوشيده شده بود و حفره‌هايي دو متري مخصوص گرمايش اتاق نيز دراتاق‌ها قرار داشت./109
انتهای پیام/
