به گفته او، همين امر باعث شده تا به رغم تلاش‌هاي فراوان با وجود اينکه ضمانت نوسازي بافت‌هاي فرسوده در مشارکت حداکثري ساکنان بافت‌هاي فرسوده است؛ اما مردم انگيزه‌اي جدي براي تعامل با دستگاه‌هاي مربوطه در اين زمينه نداشته باشند. اين در حالي است که ارگان‌هاي مربوطه بايد بيش از پيش زمينه‌اي را فراهم کنند تا مردم به حضور در اين زمينه ترغيب شوند.
« شاکر» در اين باره اظهار داشت: متاسفانه در نوسازي بافت‌هاي فرسوده ابعاد اقتصادي، جامعه‌شناختي و فرهنگي موجود چندان مورد توجه قرار نگرفته است. به واقع تعدادي مهندس درباره موضوعي که جنبه جامعه‌شناختي آن بسيار گسترده‌تر و پيچيده‌تر از مباحث عمراني است اقدام به سياست‌گذاري مي‌کردند و نتيجه آن شده که اين طرح‌ها يا عملا به مرحله اجرا در نيامده يا در صورت اجرا نيز زيان‌هاي آن بيشتر از منافع بوده است.
اين کارشناس همچنين در اين باره ادامه داد : بايد توجه داشت، آنچه ما به آن لفظ «محلات فرسوده» مي گوييم، اتفاقا از پايدارترين روابط اجتماعي و موفق ترين حوزه اقتصاد محلي برخوردار است؛ اما توجهي به اين اهميت جامعه‌شناختي و اقتصادي مبذول نشده است و در نتيجه انتظار اين بوده که مالکان اين بافت‌ها از محلاتي با بافت اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي پايدار به محلاتي بروند که هيچ زيرساختي در زمينه اقتصاد محلي در آنها شکل نگرفته و اساسا از نظر اجتماعي و فرهنگي، اطلاق عنوان محله به آنها نادرست است.
اين کارشناس شهري درباره طرح‌هايي نظير تجميع ريزدانه‌ها يا اعطاي تسهيلات بانکي به مالکان واحدهاي فرسوده نيز تاکيد کرد: متاسفانه برخلاف آنچه هميشه شعار داده مي‌شود نگاه شهرداري به اين پديده اقتصادي بوده است و گرنه بايد تسهيلات اعطا شده انگيزه جدي براي نوسازي توسط عامه شهروندان ايجاد مي‌کرد. استقبال کمتر از حد انتظار مردم از اين تسهيلات نشان مي‌دهد که مشوق‌هاي اقتصادي هرگز کافي نبوده اند و لازم بوده مديريت شهري در اين باره با مردمي که در خانه‌هاي ناايمن زندگي مي‌کنند، قدري مهربانانه‌تر برخورد کنند.
«شاکر» افزود: از سوي ديگر اين مشکل وجود دارد که هرگز ارتقاي کيفيت ساخت وساز به صورت جدي مورد توجه متوليان امر قرار نگرفته است. چنانکه کماکان مسکن در ايران گران‌ترين و بي‌کيفيت‌ترين کالاي قابل استفاده است.
جالب‌تر اين است که شهروندان مجاب به تحمل هزينه‌هاي سنگين براي نوسازي خانه خود مي‌شوند؛ اما متاسفانه خانه جديد نيز از کيفيت مناسبي برخوردار نبوده و يک گزارش رسمي تاکيد مي‌کند نزديک به 70 درصد از خانه‌هاي نوساز در ايران حتي با يک زلزله 5/5 ريشتري فرو مي‌ريزند و از سوي ديگر تاسيسات داخلي بيش از 80 درصد آنها کمتر از 4 سال پس از آغاز بهره‌برداري نياز به تعمير پيدا مي‌کند.
ايران احتمالا تنها کشور جهان است که در آن خانه‌هاي قديمي را به بهانه فرسودگي تخريب مي‌کنند و دوباره خانه‌هايي همان قدر ناايمن را ساخته و مورد سکونت قرار مي‌دهند.
/118
انتهای پیام/