«دکتر عباس اردکانيان» بحث اوقات فراغت را مربوط به تمام روزهاي زندگي يک انسان شهرنشين دانسته و اضافه کرد: در گذشته‌هاي دور به دليل اينکه چند خانواده با هم زندگي مي‌کردند پس از پايان کار روزانه، ساعاتشان را صرف حضور در جمع اين خانواده بزرگ مي‌کردند اما پس از صنعتي شدن جوامع، به دليل رواج فرهنگ آپارتمان‌نشيني ديگر امکان چنين فعاليتي وجود نداشت و بحث اوقات فراغت و چگونگي استفاده از آن در جوامع مدرن مطرح شد. پس مي‌بينيم که اوقات فراغت يعني تمام آن زمان‌هايي که يک فرد درگير فعاليت اقتصادي نيست. يعني تمام ساعات آزاد انسان‌ها با هر سني و هر طبقه‌اي و نه فقط دانش آموزان و سه ماه تابستان.
اين جامعه‌شناس با ارائه مثال‌هايي از نحوه استفاده شهروندان شهر‌هاي اروپايي از اوقات فراغت و مقايسه آن با فراغت شهروندان تهراني به ضعف‌هاي عمده مسئولان شهري و فرهنگي کشور در اين رابطه اشاره کرد و گفت: در شهري مانند آتن در اروپا افراد پس از پايان کار روزانه در رستوران‌ها حاضر شده و زمان استراحتشان را با بحث‌هايي دوستانه سپري مي‌کنند يا اينکه به پارکي رفته و از ديدن فضاي سبز آن محيط آرامش مي‌گيرند اما در شهري مثل تهران افراد پس از پايان کار به سمت خانه‌ها مي‌روند. در واقع چاره‌اي جز اين هم هم ندارند چرا که اگر به عنوان نمونه در پارکي هم حاضر شوند مجبورند روي صندلي‌هاي نه چندان جالب پارک نشسته و منظره رو‌به‌رو که چهره عبوس ديگر شهروندان است را تماشا کنند.
«اردکانيان» با اشاره به ضعف‌هاي مديريت شهري در پايتخت ايران در اين زمينه ادامه داد: براي من سوال است که چرا در بوستان‌هاي تهران صندلي‌هاي پارک را روبه مسير رفت و آمد انسان‌ها يا ديوار قرار داده‌اند در صورتي که در کشورهاي اروپايي اين صندلي‌ها رو به يک درخت زيبا يا منظره‌اي جالب است.
اين جامعه‌شناس راه برون رفت از چنين وضعيتي را لزوم انجام خانه تکاني اساسي در تفکرات مديران فرهنگي کشور درباره بحث اوقات فراغت مي‌داند.
/118
انتهای پیام/