به گفته باستان‌شناسان، در درون اين مجموعه بناهاي سنگي متعدد، ديوارهاي دايره‌اي بزرگ به ارتفاع 10 تا 15 متر، گالري‌ها، خانه‌ها و بازارچه‌هاي مستطيل شکل همراه با مراکز مذهبي شهري وجود دارد که نشان از تمدن بالاي ساکنان آن مي‌دهد.
«کريستين ويزکنده»، از باستان‌شناسان منطقه ماچوپيچو گفت: تمام ديوارهاي موجود در اين مجموعه و دژ سنگي آن براي مقابله با هجوم بيگانگان ايجاد شده بود.
وي افزود: اگرچه مطالعات باستان‌شناسي درخصوص اين مکان از سال 1900 درحال انجام است اما همچنان ناگفته‌هاي بسياري در اين سکونت‌گاه اسرارآميز وجود دارد که مي‌توان به کمک آن به اطلاعات بسيار زيادي دست پيدا کرد.
به گزارش ميراث آريا، اين مجموعه که در حدود يک‌هزار کيلومتر دورتر از ماچوپيچو قرار دارد و در انتظار قرار گرفتن در فهرست ميراث جهاني يونسکو به سر مي‌برد، به رغم توانايي در تبديل شدن به يک جاذبه گردشگري پايدار، ساليان سال تحت سلطه ماچوپيچو قرار داشته و ناشناس باقي مانده بود.
باستان‌شناسان معتقدند، اين مکان، از مراکز مهم باستاني پرو پيش از ورود اينکاها به شمار مي‌رود، زيرا زبان مخصوص آن تا قرن بيستم رايج بوده آثار به جاي مانده از بناها و خدايان آن در هيچ منطقه باستاني پرو ديده نشده است.
گفتني است، يکي از مهم‌ترين دلايل روي آوردن مقامات گردشگري پرو به احيا اين مکان، مشکلات و تهديدهايي بوده که سال گذشته به واسطه جاري شدن سيل در ماچوپيچو و سوسکو به وجود آمده بود.
/109
انتهای پیام/
