وي با اشاره به اين که در استان گيلان90 رشته صنايع دستي شناخته شده است، اظهار داشت: 40 رشته به دليل بومي بودن و قدمت بالا بيشتر مورد توجه علاقه‌مندان قرار گرفته‌اند.
مديرکل ميراث فرهنگي اين استان اضافه کرد: بعضي از رشته‌ها همچون دوات‌گري، دارايي‌بافي، قدک‌بافي، زمودگري، چموش‌دوزي، نمدمالي و شال‌بافي به فراموشي سپرده شده‌اند.
عزيزي ادامه داد: در سال 90 با توجه به برنامه‌ريزي از قبل انجام شده احيا 4 رشته قدک‌بافي، شال‌بافي، نمدمالي و چموش‌دوزي در دستور کار قرار گرفت.
اين مقام مسوول با بيان اين که چموش يکي از اصيل‌ترين پاپوش‌‌هاي سنتي ايران که امروز تنها توسط 3 صنعتگر به حيات خود ادامه مي‌دهد، گفت: در گذشته معروف‌ترين چموش‌دوزان گيلان در شهرک تاريخي ماسوله به سر مي‌بردند و بيشتر چموش‌هاي مورد استفاده مردمان اين استان به خصوص اهالي منطقه فومنات (غرب گيلان) به دست آنان تهيه مي‌شد.
وي تاکيد کرد: شال نيز پارچه‌اي اغلب تک‌رنگ و به صورت شبکه‌اي است که پس از لگدمال کردن با آب و صابون به پارچه‌اي ضخيم و کرک‌دار به حالت نمدي درمي‌آيد که امکان نفوذ برف و باران در آن بسيار کم است.
مديرکل ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري اين استان گفت: از پارچه شال براي دوخت لباس‌هاي مردانه همچون کت و شلوار، جليقه و لباس ويژه شبانان استفاده مي‌شود و بافت آن در ارتفاعات و مناطق کوهستاني از شرق تا غرب گيلان هنوز کم و بيش رواج دارد.
عزيزي با تاکيد بر اين که نمد نيز به اصطلاح نسج يا بافته‌اي است که با ايجاد فشار، رطوبت و حرارت درست مي‌شود، افزود: مراکز مهم نمدمالي گيلان دهستان‌هاي اوشيان و سياهکل‌رود، اشکور عليا و سيارستاق ييلاقي است.
وي در گفت‌وگو با ميراث آريا خاطرنشان کرد: با آموزش اين رشته‌ها به شيوه استاد شاگردي، مستندسازي، مستندنگاري و تلاش براي ثبت در فهرست ملي اين رشته‌ها از فراموشي نجات يافتند.
111/
انتهای پیام/
