به گزارش ميراث آريا(chtn) ، به نقل از روابط عمومي اداره کل ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري خراسان جنوبي، «رجبعلي لباف خانيکي» گفت: مطالعات و گمانه‌زني‌هاي سال‌هاي 1385 و 1386 منجر به طرح اين فرضيه شد که مسجد بزرگ قاين کهن را بايد در شاهزاده حسين جستجو کرد و اين فرض در کاوش‌هاي باستان‌شناسي سال 1387 به يقين نزديک شد، زيرا در ضمن آن کاوش‌ها شالوده سنگي پايه‌هاي يک ايوان بزرگ و دو رواق در طرفين ايوان مشاهده شد که به توصيف ناصر خسرو، از ايوان مسجد قاين در سال 444 هـ.ق بوده است.

وي هدف از کاوش‌هاي اين فصل را تشخيص عرصه و فضاهاي جانبي آن دو مسجد و نيز دستيابي به سازه‌هاي معماري احتمالي در زير کف مسجد اوليه قاين در صدر اسلام، برشمرد.

وي ادامه داد: يافته هاي باستان‌شناسي تاکنون حاکي از اين است که مسجد صدر اسلام و مسجد دوران سلجوقي قاين بارها بازسازي و مرمت شده و تغيير و تحول يافته است و در قرن 8 هـ.ق بخش عمده مسجد دوران سلجوقي در سمت غرب منهدم شده و سنگ‌ها و مصالح ساختماني آن به محل مسجد کنوني منتقل شده و در ساخت آن مسجد استفاده شده است.

در حالي که رواق شرقي آن مسجد احيا و کف‌سازي مجدد شده و به عنوان زيارتگاه يا مکاني مقدس با مراجعات مکرر اهالي به مدتي طولاني به حيات خود ادامه داده که سايش شديد کف آجري تأييدکننده اين فرضيه است.

وي افزود: اين بخش احتمالا در قرن 9 هـ.ق متروک و ويران شده و در نهايت بر روي خرابه‌هاي باقي مانده در دوران صفوي تدفيني صورت گرفته و زيارتگاهي به عنوان شاهزاده حسين شکل گرفته است.
122/

انتهای پیام/