به گزارش روابط عمومی صندوق احیاء و بهره برداری از اماکن تاریخی احسان ایروانی با بیان این مطلب افزود: احیاء اماکن تاریخی که در مفهوم بین المللی یکی از مهمترین راهکارهای حفاظت پایدار و ارتقاء سطح بهره برداری متناسب از اماکن تاریخی است، ماهیتی میان مدت دارد، به این معنی که زمان قابل توجهی از احداث هر بنای تاریخی می گذرد و نقش و جایگاه عملیات اجرایی مرمت و احیاء در هر بنا به مانند تیمار کردن یک بیمار است. با همان دقت و کیفیت و این تیمار کردن ماهیتی مداوم داشته و هیچ گاه متوقف نخواهد شد.

وی تصریح کرد: هر بنای تاریخی بسته به اقلیم محل وقوع آن، مصالح به کار رفته در ایجاد آن، نوع و سبک معماری و تزئینات وابسته به آن، نوع کاربری متناسب برای اعطا به آن بایستی در برنامه منسجم و ادواری حفاظت قرار گیرد. بنابراین با احیاء یک مکان تاریخی و آغاز بهره برداری از آن، چارچوب های نگهداری و حفاظت مداوم بر هر نوع از بهره برداری حاکم بوده و ضامن پایداری کالبدی بنا و عدم تحمیل هزینه های دفعتی به بهره برداری خواهد بود.

مدیرعامل صندوق احیاء با اشاره به اهمیت دوره های زمانی بازنگری کالبدی در اماکن تاریخی افزود: به هر حال هر بنای تاریخی که به بهره برداری متناسب می رسد و کارکردی مناسب در آن ایجاد می شود، در دوره های مختلف و بر اساس عوامل مؤثر طبیعی و کاربری، نیازمند بازنگری جامع کالبدی خواهد بود. ممکن است این دوره 10 ساله، 15 ساله یا 20 ساله باشد و بدون شک شرط بقاء و حفظ اصالت آن، عملیات تکمیلی یا استحکام بخشی کالبدی و صرف هزینه مجدد در آن خواهد بود.

ایروانی ادامه داد: در برنامه‌ریزی واگذاری حق بهره برداری اماکن تاریخی و فرهنگی دولتی با مشارکت سرمایه گذاری بخش غیر دولتی و خصوصی، مدت زمان قرارداد علاوه بر تبعیت از شرایط اقتصادی و دوره های بازگشت متحرک سرمایه، تابع زمانبندی ادواری بازنگری کالبدی و انجام عملیات تکمیلی مرمت و حفاظت در ابعاد مختلف است و قراردادهای طولانی مدت از منظر حفاظت پایدار از اماکن تاریخی از یک سو و از منظر سرمایه گذاری ادواری و مجدد مردود بوده و به صلاح بناهای تاریخی و  سرمایه گذاران نخواهد بود.

انتهای پیام/