به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ، عادل فرهنگی معمار و فعال پیشکسوت درحوزه میراث فرهنگی ،با اعلام این مطلب در نشست کارگروه میراث کشاورزی که به مناسبت هفته پژوهش برگزار شد با اشاره به یافته های کشاورزی در سالهای گذشته گفت: موضوع میراث فرهنگی موضوع دوران سنتی نبوده و مربوط به دوران مدرن است و بر طبق این یافته قرار نیست که میراث فرهنگی مسائل سیاسی – اجتماعی ما را حل کند در واقع امر میراث فرهنگی ناظر بر این نگاه وسیع نیست.
وی افزود : در سال 1983به پیشنهاد ایکوموس و پذیرش یونسکو قرار شد هر سال در 18آوریل توجه جامعه بشری به یک گوشه ای از میراث فرهنگی جلب شود.
وی تصریح کرد: طبق این تفاهم نامه این کار به منظور ارتقای آگاهی عمومی انجام گرفت.
فرهنگی تصریح کرد : این در حالی است که درایران کمتر اقبال عمومی به سمت این مسائل می رود و کمتر گروه های مردمی هستند که از این قبیل موضوعات استقبال کنند و متأسفانه تمامی انتظارات از دولت است در حالیکه این وظیفه در مرحله نخست به عهده مردم است.
فرهنگی با اشاره به اینکه ما ساختارهای درست و مشارکت ها را در طول 100سال از بین برده ایم اظهارداشت : در گذشته یک نظام اجتماعی بر بحث کشاورزی و دهقانی مسلط بود که با کوتاهی همگان از دست رفت و در حال حاضر میراث فرهنگی متقبل بازسازی آنها نیست بلکه میراث فرهنگی می خواهد بگوید به آنچه که ارزش است و از گذشته برای شما باقی مانده نگاه کنید.
وی بااشاره به شکل گیری منشور آتن (منشور معماران ) به عنوان اولین منشور یا توافق نامه جهانی برای حفاظت از میراث فرهنگی بیان کرد: نگاه به امر میراث فرهنگی ابتدا در جایی که جامعه قرن بیستمی بیشتر از هر لحظه از زندگی اش را آنجا می گذراند ،یعنی جامعه مدنی و شهری بود شکل گرفت.
فرهنگی افزود: ولی در 30سال بعد موضوع وسیع ترشده و وجه معمارانه منشور آتن تقلیل پیدا می کند و جامعه بشری در قالب اولیه نمانده و به سمتی می رود که ببیند که زوایای میراث فرهنگی چیست. بطوریکه اندکی بعد 10معیار درمقیاس جهانی قرار می گیرد تا هر کشوری که خواست میراث فرهنگی و طبیعی خود را در میراث جهانی یونسکو به ثبت برساند می باید این ویژگی ها را دارا باشد.
وی بااشاره به فرصتی که در این میان پیش آمد تا جوامع در مفاهیمشان بازنگری کنند خاطر نشان کرد : در ایران هیچ وقت این اتفاق نیفتاد .
این کارشناس خاطر نشان کرد: دنیا از وضعیت اولیه که حالتی معمارانه داشت به خوبی عبور کرد و به جایی رسیده که میراث فرهنگی را به صورت موضوعی و مفهومی می نگرد اما در ایران نیستند افرادی که بدانند این منشورها مضمونشان چیست.
وی با انتقاد از اینکه تنها وقتی بحثی از سوی جامعه جهانی مطرح می شود همه به سمت آن می روند گفت: این درست نیست که تنها امسال که از سوی جامعه جهانی سال میراث کشاورزی اعلام شده روی این موضوع کارکنیم و سال های قبل و بعد روی موضوعات دیگر که اعلام می شود.
این پیشکسوت میراث فرهنگی تصریح کرد: این موضوعات تمامی زوایای دید هستند و می توانیم در هر زمان از مناظر مختلف اعم از میراث مقدس ، میراث آموزش ، میراث کشاورزی و ... به بحث میراث فرهنگی نگاه کنیم و هیچ محدودیتی زمانی نداریم.
وی اظهارداشت: زمانیکه در فهرست ملی یا جهانی اثری ثبت می شود هیچ وقت اسم میراث کشاورزی را بر روی آن نمی گذارند بلکه میراث کشاورزی تنها یک ارزش است که ویژگی های خاص خودش را دارد.
فرهنگی درادامه 2پرسش را مطرح کرد و افزود: اول اینکه ما به شرح و بسط میراث هایی که هر سال یونسکو می گوید بسنده کنیم ؟و دوم اینکه یک توجهی کنیم به تاریخ تحولات معاصر و درامور مختلف جوامع بشری ببینیم ما به چه سمت و سویی می رویم.
وی تأکید کرد: در بحث میراث کشاورزی نباید انتظاری بیش از این از دولت ها داشت زیرا که دولتها به عنوان برانگیزاننده ، تأیید کننده و امضا کننده و درنهایت زمینه ساز مشارکت مردم هستند و در نهایت این مردم هستند که باید در این حوزه فعالیت کنند.
فرهنگی در پایان تصریح کرد :در بحث میراث کشاورزی ، نه در دام ایرانی بودن صرف و نه دردام غربی ها بیفتیم زیرا منشورها نیز محلی بودن را مطرح میکنند و می گویند از ظرفیت های محلی تان استفاده کنید .
انتهای پیام/
