ايران كشوري با تمدن چندين هزار ساله است و وجود آثار متعدد تاريخي در سراسر كشور مهر تائيدي بر اين ادعاست.از آثار عصر نوسنگي گرفته تا دوره‌هاي متاخر، سراسر ايران سرشار از تبلور ذوق و نبوغ مثال زدني استادان و هنرمندان چيره دست معماري است.
ايران از نظر جاذبه های گردشگری در ردیف 10 کشور برتر دنیا قرار دارد، تعداد فراوان آثار شناسايي و ثبت شده نيز نشانه ديگري از تاريخي بودن اين كشور است و كمتر شهر و روستايي در ايران وجود دارد كه فاقد آثار تاريخي و باستاني باشد.
اما اين مقال در رابطه با تعداد و وجود آثار تاريخي در كشور نيست، بلكه بحث اينجاست كه تا كنون چقدر تلاش شده تا مردم كشور خودمان، با آثار تاريخي كشور آشنايي داشته باشند.
منظور از آشنايي اين نيست كه بتوانند مهم‌ترين آثار تاريخي كشور را نام ببرند، بلكه اين است كه چقدر با ضرورت و چگونگي حفظ و نگهداري از آثار تاريخي آشنايي دارند و چه تلاشي براي حفظ و نگهداري و انتقال اين آثار به نسل آينده انجام مي‌دهند؟
به نظر مي‌رسد تا كنون مبحث مهم آموزش در حوزه ميراث فرهنگي كشور مغفول مانده است. دانش آموزان ما درس‌هاي متعددي را مطالعه مي‌كنند اما آيا جاي درسي به عنوان \"ميراث فرهنگي\" در بين دروس دانش آموزان ما كم نيست؟
با وجود اين همه آثار تاريخي، اگر هر كشوري به جاي ايران بود، به كودكان از سنين پايين در خصوص اينكه در كشور چه آثاري هست، اهميت وجود اثر تاريخي چيست، وجود آثار تاريخي چه اهميت و منفعتي براي وي و ديگران دارد و صدها موضوع مشابه آموزش داده مي شد.
به نظر مي‌رسد در حال حاضر نياز به انعقاد تفاهم نامه هايي با آموزش و پرورش و دانشگاهها براي تعريف يك واحد درسي با عنوان ميراث فرهنگي مي باشد.
شعار امسال روز جهاني جهانگردي، \"گردشگري و توسعه جوامع محلي\" بود و به راستي اگر جوامع محلي ما با ميراث گذشتگان خود آشنا نباشند، تلاشي براي معرفي و حفظ اثر نداشته و ارقي براي انتقال دادن آثار به نسل آينده نداشته باشند، ميراث فرهنگي حفظ نخواهد شد.
به كودكان ما بايد از سنين پايين آموزش مستمر داده شود كه در چه گونه كشوري، با چه تاريخ و پيشينه اي زندگي مي‌كنند، ذوق و هنر ايرانيان را بايد با تمام وجود لمس كنند تا در آينده بتوانند مدافع خوبي براي مام وطن باشند.
و اما رسانه ملي، به نظر مي‌رسد ديگر وقت آن رسيده كه صدا و سيما و رسانه‌ها نسبت به موضوع آموزش، حفظ و احياي ميراث فرهنگي با جديت بيشتري وارد عمل شوند و ياري رسان سازمان ميراث فرهنگي باشند.
به راستي كه اگر امروز در رابطه با حفظ و نگهداري و آموزش ميراث فرهنگي غفلت كنيم چگونه مي‌توانيم به آيندگان پاسخ دهيم.
اگر كودكان ما با هويت و تاريخ خود آشنا نباشند، چگونه مي‌توانند در مقابل هجمه پايان ناپذير تبليغاتي رسانه‌هاي غربي براي پذيرش فرهنگ بيگانه مقاومت داشته باشند.
به واقع چند درصد مردم با قوانين حفظ آثار تاريخي آشنا هستند، اصلا چه تعداد از ايرانيان مي‌دانند كه روند ثبت يك اثر تاريخي چگونه است، چرا يك اثر ثبت مي شود و چنانچه يك اثر ثبت ملي و يا جهاني شد، چه بايد كرد؟
مشكل اينجاست كه همواره نقش مردم در حفظ ميراث فرهنگي ناديده گرفته مي‌شود و تاكنون به طور جدي نهادهاي فرهنگي و آموزشي براي وارد كردن مردم در ميدان حفظ و نگهداري از ميراث فرهنگي تلاش موثري نكرده اند.
بايد باور كنيم كه ميراث فرهنگي متعلق به يك شخص و يك گروه نيست و همه مردم مي توانند در حفظ يا نابودي آثار نقش داشته باشند، فرقي ندارد كه يك فرد يك اثر تاريخي را تخريب كند و يا نسبت به تخريب يك اثر بي تفاوت باشد، به هر حال در نابودي اثر مقصر است.
سمانه سلطاني پور
انتهای پیام/
