به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، این طرح می‌تواند به‌عنوان مطالعه‌ای بنیادی و بخشی از سند برنامه استراتژیک و طرح جامع توسعه پایدار در مطالعات انسان‌شناسی و جزئی از برنامه‌های تخصصی و کاربردی مربوط به مطالعات انسان‌شناسی دانش بومی ـ پزشکیِ مردمی و مردم‌شناختی پژوهشگاه سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری مطرح شود.
پزشکی عامه در خطر فراموشی است
محمد مکاری، مدیر گروه مردم‌شناسی زیست‌محیطی و مجری این طرح، گفت: «دانش بومی بخشی از سرمایه ملی هر قوم است که باورها، ارزش‌ها، روش‌ها، ابزار و آگاهی‌های محلی آنان را دربر می‌گیرد.»
به‌گفته او، این دانش شفاهی که از نسلی به نسل بعد سینه‌به‌سینه تا امروز انتقال یافته، در زمان حاضر به‌سرعت روبه‌نابودی است.
مکاری از پزشکی مردمی یا پزشکی عامه به‌عنوان یکی از دانش‌های بومی نام برد که هزاره‌های پی‌درپی متضمن سلامت مردم منطقه بوده و تا حال حفظ شده و به‌خصوص در میان عشایر و مناطق محروم از توسعه مورداستفاده قرار می‌گیرد.
او افزود: «این در حالی است که این دانش با توسعه روز‌افزون شهرنشینی، رواج استفاده از داروهای شیمیایی و کهنسال شدن درمانگران بومی در خطر فراموشی مطلق قرار گرفته و حفظ این دانش و درمانگران بسیار لازم است.»
مطالعات در حوزه پزشکی مردمی
علیرضا حسن‌زاده، رئیس پژوهشکده مردم‌شناسی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، نیز درباره این طرح پژوهشی گفت: «پژوهشکده مردم‌شناسی پیش‌تر مطالعات فراوانی در حوزه پزشکی مردمی انجام داده و برخی از این پژوهش‌ها در همکاری با نشریات علمی‌پژوهشی یا در قالب کتاب منتشر شده و در اختیار عموم قرار گرفته است.»
به‌گفته او، این طرح در راستای تکمیل بخش طب عامه، پروژه جامع اطلس مردم‌نگاری ایران قابل‌استفاده خواهد بود.
ثبت در خدمت میراث معنوی
هما حاجی‌علی‌محمدی، کارشناس مردم‌شناسی زیست‌محیطی، نیز در این باره گفت: «نتایج این پژوهش کاربردی، علاوه‌بر ثبت این دانش به‌عنوان میراث معنوی، دانشی کاربردی برای توسعه پایدار بومی در بخش سلامت است که در حوزه سیاست‌گذاری‌های بهداشت و سلامت نقش مؤثری در تضمین سلامت جامعه بومی، خواهد داشت.»
این کارشناس مردم‌شناسی زیست‌محیطی تصریح کرد: «درحال‌حاضر نیز حتی دانشکده‌های طب سنتی از دانش بومی سود بسیاری برده‌اند.»
انتهای پیام/
