به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، سجاد علی بیگی، سرپرست برنامه کاوش باستانی تپه خیبر روانسر امروز سه شنبه 10 مهر 97 با اعلام این خبر گفت: «بر اساس بررسی‌های صورت گرفته قطعات سفال از دوره‌های مس‌سنگی جدید (گودین شش/ اوروک)، دورۀ مفرغ میانی و جدید، عصر آهن و دورۀ اشکانی است، با این حال فراوانی یافته‌های عصر آهن نشان می دهد که عمده استقرار این محوطه مربوط به هزارۀ دوم و اول پیش از میلاد و عصر آهن سه است.»
به گفته این باستان‌شناس، با استناد بررسی‌های میدانی و بقایای سطحی، خیبر دژی بزرگ به وسعت حدود 20 هکتار با برج و باروی مستحکم بوده که در بیرونی‌ترین بخش با خندقی عمیق و بزرگ حفاظت میشده است.
علی بیگی گفت: «در بخش شمال‌غربی و شمال‌شرقی دو چشمۀ پرآب وجود دارد که احتمالاً منبع مناسبی برای پرکردن خندق بوده‌اند، با وجود این خندقِ پر از آب، امکان دسترسی به درون دژ/ شهر قاعدتاً محدودتر و دشوارتر میشده است.»
او اظهار کرد: «باستان شناسان اعتقاد دارند یافته‌های بررسی و همچنین توپوگرافی محوطه خیبر را به عنوان محوطۀ مناسب برای رهگیری تغییرات فرهنگی، سیاسی و اقتصادی عصر آهن غرب ایران و به ویژه غرب زاگرس مرکزی معرفی می کند.»
این عضو هیات علمی گروه باستان‌شناسی دانشگاه رازی کرمانشاه افزود: «شکل گیری استقراری با این حجم از نهشته‌های باستان‌شناختی و به ویژه توسعۀ آن در عصر آهن III خود از دیدگاه باستان‌شناسی نظری و به ویژه از جنبۀ الگوهای شکل‌گیری قدرت، در چشم‌انداز جغرافیایی و فرهنگی غرب ایران و کوهستان زاگرس پرسش برانگیز است. از این رو پژوهش های پیش رو در پی یافتن پاسخ هایی است که چنین محوطه‌ای چرا و چگونه در چنین بستر فرهنگی و جغرافیایی شکل گرفته است؟ به واقع شکل‌گیری محوطه‌ای با این ویژگی‌ها (ساختار برج و بارو دار بسیار بزرگ) آن هم در عصر آهن III حاصل کدام عوامل است؟»
او در پایان با اشاره به آغاز کاوش های تپه خیبر با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت: «سرپرست دانمارکی این پژوهش ها، نیکول بریش، دانشیار آشورشناسی دانشگاه کپنهاگ است.»
انتهای پیام/
