به گزارش میراث آریا به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، لیلا حقیقت جو پژوهشگر و کارشناس آثار هنری پژوهشکده هنرهای سنتی ، این مطلب را در نشست« آشنایی با هنر اسلامی شبه قاره هند از ابتدا تا قرن شانزده میلادی» مطرح کرد.
او هدف از برگزاری این نشست را بیان روابط فرهنگی دو کشور ایران و هند و بررسی تاثیر فرهنگ و هنر اسلامی ایرانی برهند عنوان کرد و گفت: «ایران از هزاره سوم پیش از میلاد با تمدن دره سند از طریق شهر سوخته در ارتباط بوده است.»
این پژوهشگر افزود: «پس از آن در دوره هخامنشی نیز ، فرهنگ و هنر این دوره تاثیر بسزایی در تمدن هند داشته بطوریکه تأثیرات آن را در دوره فرمانروایی اشوکای هند (معاصر با دوره هخامنشی) می توان مشاهده کرد.»
حقیقت جو با بیان اینکه همچنین این ارتباط و تاثیرات را می توان در آثار برجای مانده هند رویت کرد، وجود غار اجانتا را نمونه بارز این امر عنوان کرد که سابقه آن به سده دوم پیش از میلاد تا قرن ۴ میلادی می رسد.
این پژوهشگر تصریح کرد: «در نقاشیهای دیواری(سابقه قرن اول میلادی) این غار معبد علاوه بر پرداختن به داستان زندگی بودا در یکی از نقاشی ها خسرو پرویز ساسانی و خدمتکارانش ترسیم شده اند.»
حقیقت جو با بیان اینکه پس از ورود اسلام به ایران، در دوره اموی به وسیله سردار عرب محمد بن قاسم ثقفی اسلام از طریق دره سند (پاکستان امروزی) به هند رفت خاطر نشان کرد: «این امر گام اول ورود اسلام به شبه قاره هند قلمداد می شود.»
او با بیان اینکه گام دوم و موثر ورود اسلام به شبه قاره هند دردوره غزنویان انجام گرفت تصریح کرد: «همزمان با این امر ادبیات و فرهنگ ایران نیز به سوی هند رفت و از آن زمان به بعد ۷۰۰ سال زبان فارسی در هند رواج یافت.»
او در ادامه از مصادیق معماری اسلامی این دوره به مجموعه قطب منار در دهلی ، مجموعه قلاع و مسجد جامع دولت اباد هند اشاره و به بررسی و بیان تطبیقی مفاهیم هنر اسلامی معماری هند و اسلامی دوران سلاطین هند پرداخت.
انتهای پیام/
