این خانه تاریخی شامل دو طبقه بوده و ورودی اصلی آن در ضلع غربی واقع شده است؛ در طبقه اول سه اتاق وجود دارد و در قسمت بالای ورودی در طبقه اول، یک بالکن به فرم نیم بیضی ساخته شده است؛ از ویژگی های بارز این بنا می توان به نمای آجری و قاب بندی شده، اشاره کرد. همچنین نمای اصلی ساختمان (نمای شمالی) دارای آجرکاری هایی مربوط به دوره پهلوی(بخصوص نمای طبقه اول) بوده و در و پنجره های آن نیز از چوب ساخته شده است.
حسین ساجدی مدیر موزه صدا می‌گوید: «در این موزه 300 قلم شی مرتبط با صدا و موسیقی به نمایش گذاشته شده است، این آثار را طی سه دهه گذشته با توجه به علاقه ای که داشتم جمع آوری کرده ام.»
مدیر موزه صدا هدف از راه اندازی این موزه را حفظ گنجینه های هنری، شناسایی و معرفی جایگاه والای فرهنگ این سرزمین، پژوهش، آموزش و تقویت بنیان های فرهنگی در مقابل فرهنگ های مهاجم می‌داند: «با توجه به این‌که موسیقی، هنر همزاد بشر و زبان مشترک میان مردم جهان است، تهاجم فرهنگی و رسوخ در ساختارهای فرهنگی ملل به ویژه در گروه سنی جوان بیشتر از طریق این هنر انجام می شود.»
در طبقه اول موزه صدا، کتابخانه قرار دارد؛ طبقه دوم به نام تالار استاد اقبال آذر نام‌گذاری شده است. در این تالار ادوات صوتی مانند انواع رادیوهای لامپی، گرامافون های هندلی، گرام و ریل، آپارات، اسلاید، نخستین و آخرین نسل تلویزیون های سیاه و سفید به نمایش در آمده است.
تالار شماره 2 نیز به نام استاد سلیمی بوده و در آن سازهای مضرابی مانند انواع تارهای ایرانی، آذربایجانی، قوپوز، سه تار، تنبور، گیتار، چنگ، باغلاما، ماندولین، رباب، بانجو، شورانگیز و دیگر سازهای زهی مضرابی قرار گرفته است و تالار شماره 3 نیز به‌نام استاد بابایان نام‌گذاری شده و به سازهای بادی مانند انواع بالابان، سرنا، کرنا، نی، دوزاله، نی انبان، شیپور قره نی، ساکسیفون، طوبا، ترومبون، ترومپت، ساز دهنی و دیگر ساز های بادی اختصاص دارد.
تالار شماره 4 نیز به نام استاد زاون نام‌گذاری شده و به سازهای زهی آرشه ای مانند انواع کمانچه های ایرانی، آذربایجانی و لری، انواع ویولن، قیچک، چغانه، ویلنسل و کنترباس اختصاص دارد.
در تالار شماره 5 که به‌نام استاد فرنام نام‌گذاری شده، سازهای کوبه‌ای مانند انواع نقاره، تنبک، دهل، دمام، قاوال، دف، ضرب ،درامز، طبل و... به نمایش گذاشته شده است.
تالار شماره 6 نیز به‌نام استاد بیگجه‌خانی نام‌گذاری شده و به سازها و وسایل این هنرمند نامی اختصاص داده شده است. در تالار شماره 7، سازهای ملل مختلف و در تالار شماره 8 نیز سازهای کلاویه‌دار مانند انواع قارمون، آکاردیون، ارگ، بایان، هارمونیکا، ملودیکا و زنگوله ها به نمایش گذاشته شده است.
این موزه دارای آرشیو صوتی اذان موذن‌ها، مجموعه‌های صوتی قاریان، تعزیه‌خوانان، چاووش‌خوانان، پرده‌خوانان، منقبت‌خوانان، شبیه‌خوانان، سرودخوانان، آوازخوانان، نوازندگان، آهنگ‌سازان و آثار ارزشمند موسیقی‌های فاخر است.
در زیر زمین این موزه، دیگر ابزار آلات موسیقی مرتبط با صدا و آیین‌ها همچون کوبه درها، دارالحکومه، کاروانسراهای قدیمی و زنگوله‌هایی از دوره صفویه تا کنون به نمایش گذاشته شده است.
ساجدی که عضو هیئت مدیره انجمن موسیقی و عضو شورای موسیقی استان آذربایجان شرقی هم است، از اختصاص سالن صبا برای اجرای تحقیقات، برنامه‌های پژوهشی و کارگاه آموزشی در این موزه خبر می‌دهد: «بخش آموزش موزه در قسمت جنوبی ساختمان واقع شده است و از مهم‌ترین رسالت‌های آن می‌توان به ایجاد مرز بین موسیقی ارزشمند و غیرسودمند، ایجاد محل مناسب برای آموزش، پژوهش و معرفی گنجینه‌های فرهنگی، هنری، معرفی هویت گذشته موسیقی این سرزمین درخصوص فرهنگ شنیداری، نمایش آیین‌های مرتبط، گسترش جاذبه گردشگری با تلاش اصحاب فرهنگ، هنر، مسئولان و متولیان دلسوز در آینده اشاره کرد.»
موزه صدا در شهر تبريز، خيابان تربيت، كوچه كرباسی، شماره 73 واقع شده است.
انتهای پیام/
