روستای درسجین قدمت چندصدساله داشته و از چهار طایفهٔ اصلی و بزرگ عزیزخانی، قدیمی، رجبی و دودانگه تشکیل شده است که هرکدام در گذشته دارای بزرگانی بودند که اداره ده بر عهده آن‌ها بوده است. بعضی از مورخین بنای آن را به کیخسرو پور سیاوش و داراب کیانی و بعضی به شاپور ذوالاکتاف نسبت می‌دهند، سرزمینی با این قدمت تاریخی می‌تواند تاریخ بسیار مفصلی داشته باشد.
خانه‌ها دارای بالکن‌هایی دارای نرده که روی نردها گلدان گذاشته شده دورتادور میدان سکو یا همان پیرنشین برای نشستن مردم ساخته شده و یک سکوی بزرگ در وسط میدان با درخت چنار و سرو که همه این‌ها زیبایی خاصی را به این میدان بخشیده است.
اسم کوچه و خیابان را برحسب موقعیت نشانه و یا شاخصی مثل میدان قلعه یابه نام کسی که در آن محل معروف بوده صدا می‌کنند، این میدان معمولاً در طول روز برای افرادی که نیمه‌وقت دست از کار کشیده و برای استراحت و یا معمولاً غروب آفتاب که هوا خنک است مردم دور هم جمع شده با همدیگر صحبت می‌کنند و گاه خرید و فروشی و تجارتی هم در آن انجام می‌دهند.
آثار تاریخی ارزشمندی نیز در روستای درسجین وجود دارد. بافت تاریخی، الگوی معماری روستایی، میدانگاه عمومی، برج و باروی کهن، بقایای قلعه قدیمی و مسجد قدیمی ازجمله این آثار است که واحد ارزش‌های گردشگری هستند.
در قدیم زنان این روستا روسری‌های محلی بلندی داشتند که مثل چالمه و چارق کردی از چند متر پارچه رنگی یا سیاه و غیره استفاده می‌شد و مدل‌هایی هم به آن می‌دادند و بعضی‌ها هم روسری کاموایی پارچه‌ای استفاده می‌کردند.
لباس‌های مخملی قرمز، دامن چین‌دار هزار ترک از دیگر لباس‌های محلی این روستا در گذشته محسوب می‌شد و اغلب زن‌ها چادر به سر می‌کردند.
استفاده از مهره‌های درشت و کوچک برای گردن بندهای بلند، گوشواره و دستبند به‌جای طلا و نقره در میان این مردم رونق داشت و گاه نیز پول‌های سکه‌ای را سوراخ کرده و داخل نخی انداخته و دور گردن می‌انداختند.
حتی از دانه‌های گل‌های طبیعی برای گردن بند بچه‌ها استفاده می‌شد و چند روزی روحیه بچه عوض شده و شادی‌آفرین بود.
مردهای این روستا معمولاً چند نمونه کلاه ازجمله نمدی، نخی، دوردار، شاپوری و نقاب‌دار برای آفتاب و از کفش‌های شب رو لاستیکی و پلاستیکی و چرمی استفاده می‌کنند، چکمه و پوتین نیز در زمستان از اهمیت بالایی برخوردار است.
لباس‌های این مردم کت‌شلوار، لباس‌های کوتاه و بلند محلی، پیراهن، شلوار سیدها، عَبا و لباس‌های بلند و مخصوص است که در حال حاضر کمتر استفاده می شو
در حال حاضر ۴۷۳ نفر در روستای درسجین ساکن هستند که نسبت به گذشته تفاوت چندانی ندارند، یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این روستا گویش و زبان بختیاری مردم است که در نوع خود بی‌نظیر است چراکه مردم زنجان بیشتر دارای گویش ترکی هستند. جاجیم و فرش از صنایع‌دستی هنرمندانه اهالی روستای تاریخی درسجین به شمار می‌رود. از هنرهای دستی دیگر اهالی روستا نباید غافل شد، دستبندهایی چوبی که با سکه‌ای فلزی تزئین شده‌اند. و زینت گردن و دستان زنان درسجین، هستند، کوچک اما ماندگارند.
روستای تاریخی درسجین در یک منطقه آب و هوایی کوهستانی واقع‌شده است. به همین دلیل دارای آب‌وهوای خنک است. از سایر دلایل خنک بودن آب‌وهوای این منطقه وجود چشمه، رودخانه و منابع زیرزمینی آب شیرین است. به همین دلیل دارای تابستان‌های خنک و پاییز و زمستان سرد و بهاری معتدل است.
انتهای پیام/
