وی در پاسخ به این سوال كه بناهای تاریخی در كدام سطح قرار می‌گیرند، گفت: بناهای تاریخی در هر دو مقوله جای دارند؛ از یك سو اگر تعبیر تمدن فرهنگی را برای آن به كار بریم، با بناهای تاریخی رو به رو هستیم كه بر جای مانده از ادوار گذشته ماست و برگی درخشان از فرهنگ و تمدن ایران محسوب می‌شود.

همچنین اگر تعبیر فرهنگ تمدنی را برای این ابنیه به كار بریم، میراثی پیش روی ماست كه امروز باید شناخته و حفظ شود و ارزش و جایگاه واقعی خود را در جامعه پیدا كند.

ویسی ضمن تقسیم بندی بناهای تاریخی، هر سازه‌ای را كه در بطن گذشته و فرهنگ ما زاده شده جزئی از این طبقه بندی دانست و گفت: این مجموعه معانی مختلفی از زندگی ساكنان ایران زمین را هویدا می‌سازد.

در این راستا می‌توان دو دوره قبل و بعد از اسلام را در نظر گرفت كه ابنیه‌ی متعلق به قبل از اسلام، خود به دو دوره تاریخی و پیش از تاریخ تقسیم بندی می‌شوند.

وی معتقد است تمام المان‌های سازه‌ای لزوما در بناهای تاریخی بر جای نمانده است و با نگاهی باستان شناسانه، حتی یك پلن موجود از دوره پیش از تاریخ را می‌توان جزئی از ابنیه تاریخی و فرهنگی به حساب آورد و كشورمان تعداد فراوانی از این سازه‌ها را در خود جای داده است.

استادیار پژوهشكده تاریخ ایرانِ پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی همچنین جایگاه بناهای تاریخی در دوره قبل و بعد از اسلام را متفاوت دانست و در عین حال گفت: این طبقه بندی به بطنِ فرهنگی باز می‌گردد كه جامعه ما در آن رشد و زندگی كرده است.

این سازه‌ها در دوره قبل از اسلام رویكردی حكومت محور داشته و بناهای بر جای مانده، همگی در قالب سلسله‌ها ساخته شده‌اند و ویژگی درباری-مذهبی را نمایان می‌سازند كه در دوره بعد از اسلام، این رویكرد با تغییر شمایل شهرها، شكلی متفاوت به خود می‌گیرد و از آن پس، بناهایی با كاربری جدید به شهرها افزوده می‌شود.

این استادیار در پژوهشكده تاریخ ایران در مصاحبه با رادیو گفت‌وگو، با بیان این كه كاخ‌ها و معابد بر جای مانده از دوره پیش از اسلام، نشان از نقش پر رنگ مذهب در جامعه ایرانی دارند، بیان كرد: ساختمان‌ها در آن زمان عمدتا جنبه‌ای مذهبی و مقدس داشتند كه در كنار برج و بارو و كاخ‌ها به دست ما رسیده است.
 

انتهای پیام/