به گزارش میراث آریا، رسم شاطری باوری مذهبی در بین اهالی روستا جَزَن است که این رسم با پوشش خاص از صبح تا ظهر عاشورا در این روستا اجرا می‌شود.

شاطران در روز عاشورا پس از پوشیدن لباس و کشیدن سرمه بر چشمان، از منزل خارج‌شده، جلوی هیئت قرارگرفته و به‌نوعی راه را برای عزاداران باز می‌کنند.

این رسم از جمله آیین‌های معنوی در دامغان است که افراد با اعتقاد به این آیین، مراتب ارادت خود را به سیدالشهدا و یاران باوفایش اعلام کرده و به‌نوعی در پرشور برگزار شدن عزاداری سید و سالار شهیدان نقش ایفا می‌کنند.

این آیین به شماره ثبت ۶۴۹ در فهرست آثار ملّی ایران به‌عنوان میراث فرهنگی ناملموس در دفتر ثبت آثار و حفظ و احیای میراث معنوی و طبیعی به ثبت رسیده است.

در دوران صفویه افراد چالاکی جلوی موکب‌ها می‌دویدند و راه را باز می‌کردند، این رسم بانام شاطری معروف بود، اما هم‌اکنون افرادی با پوشش خاص درحالی‌که چوب‌دستی مخصوص (ارژن) در دست می‌گیرند، جلوی مراسم تعزیه راه می‌روند و به عبارتی راه را باز می‌کنند.

لباس‌های این افراد مخصوص بوده و دارای پارچه‌های رنگی فراوانی است که به‌نوعی آن‌ها را شبیه فرشته‌های آسمانی می‌کند.

عده‌ای از مادران نیز با پوشاندن لباس و سرمه کشیدن بر چشمان فرزندان و نوه‌های خود، آن‌ها را برای این آیین آماده می‌کنند.

این آیین تا آغاز تعزیه روز عاشورا ادامه دارد و در زمان برگزاری تعزیه نیز، این افراد، جلوی اسب امام حسین(ع) و یارانش می‌دوند و به‌نوعی از ورود سیدالشهدا و شهدای کربلا به میدان جنگ ممانعت می‌کنند.

صبح روز دهم محرم، در منازلی که از قبل تعیین‌شده، عده‌ای از مردان برای اجرای این آیین حاضرشده و لباس‌های مخصوص به این آیین را پوشیده و بر چشمان خود سرمه می‌کشند.

بر اساس این آیین مذهبی در روز عاشورا، فرشتگان اجازه شرکت در جنگ را نداشتند و با این اقدام خود، قصد جلوگیری از شهادت امام حسین(ع) و ۷۲ تن را داشتند.

شنیده‌های تاریخی حکایت می‌کند که در فرهنگ عاشورا، شاطران به دو دسته شاطران سیاه‌پوش و شاطران سبزپوش تقسیم می‌شدند که دو سیاه‌پوش همراه امام حسین(ع)، دو سبزپوش همراه حضرت ابوالفضل(ع) و یک سیاه‌پوش و یک سبزپوش همراه حضرت زینب(س) بودند.

انتهای پیام/