محمدرضا پهلوان پیشکسوت موزه‌داری در یادداشتی نوشته است: غذا یکی از نیازهای اصلی و فیزیولوژیک انسان ها و تمام موجودات زنده است که بخش اصلی آن از  کشاورزی بدست می آید.
 فائو سازمان جهانی  کشاورزی و خوار و بار ملل متحد که در زمینه کشاورزی و توسعه آن فعالیت می‌کند، ۱۶ اکتبر( ۲۴ مهر) را روز جهانی غذا نام گذاری کرده است و بر تغییر سیاست و  الگوی کشاورزی پایدار و  مسئولانه مدیریت کشاورزی و غذا با توجه به شرایط اقلیمی تاکید دارد.
بر اساس پیش بینی‌های انجام شده، جمعیت زمین تا سال ۲۰۵۰ به ۹ میلیارد نفر خواهد رسید که چنانچه مدیریت درستی در تامین غذا، صورت نپذیرد، مردم به مشکل بزرگی دچار خواهند شد که با توجه به اینکه بخش مهمی از غذا در کشاورزی بدست می‌آید، مدیریت هوشمندانه کشاورزی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
طبق آمار منتشر شده، استان خراسان رضوی دارای بیش از ۳۳۰ روستا و ۹۷ شهر و ۳۴ شهرستان است که بعضی از آن‌ها، علاوه بر محصولات عمومی کشاورزی، بعضی دارای محصولات اقلیمی خاص خود از جمله زعفران هستند و خراسان رضوی حدود یک میلیون هکتار سطح زیر کشت انواع محصولات کشاورزی  را دارد.
از قنات های ۲۵۰۰ ساله همانند قنات قصبه گناباد و آس بادهای نشتیفان خواف   که ثبت فهرست میراث جهانی یونسکو شده تا رودخانه‌ها و آسیاب‌های شکل گرفته در مسیر قنات‌ها، دریاچه، جنگل، کوهستان، کویر و دشت‌ها و در حال حاضر انواع کارخانه ها و شرکت‌های تولید کننده مواد غذایی و تولید محصولات محلی و ارگانیک، همه در چرخه کشاورزی و تامین غذا قرار گرفته‌اند.
بر اساس آمار اتاق بازرگانی 
خراسان رضوی مقام اول تولید زعفران، رتبه دوم پسته، مقام سوم انار و چهارم انگور کشور را در اختیار دارد. 
 هم‌چنین تولید دیگر محصولات نظیر سیب‌زمینی، پیاز، گیاهان دارویی، زرشک و زیره است. 
این استان مقام نخست تولید گوشت قرمز، دوم تولید تخم مرغ، سوم تولید شیر و مقام چهارم گوشت مرغ کشور را دارد.
حال با این ظرفیت شایسته  است چندین موزه تخصصی، برای هر یک از این مقام‌ها و رتبه‌ها ایجاد شود.
موزه‌ها فقط مکانی نیستند که به نمایش ابزار آلات کشاورزی و دامی بپردازند، موزه‌ها با نمایش و باز تعریف تاریخ چندین هزار ساله کشاورزی، فرهنگ و سنت‌های حاکم بر دوران مختلف، آئین و آداب و رسوم همانند آئین رقص اپر با آفر تربت جام، تایباد و خواف که در حقیقت مراسم شکرگذاری و فرایند کاشت، داشت و برداشت محصول را به نمایش در می‌گذارند و به زمین حکم می کنند که محصول بهتری بدهد.
موزه ها مراکز علمی و پژوهشی هستند که می‌توانند مانند یک دانشگاه از قدیمی‌ترین روش‌های سنتی تا مدرن‌ترین روش‌های کشاورزی  را بررسی و مورد تحقیق و تفحص قرار بدهند و چشم انداز خلق کنند.
در ایران معدود موزه هایی با موضوع کشاورزی در شهرهایی همچون اصفهان، قزوین، ایلام، گیلان و ... ایجاد شده است، در خراسان رضوی هم دو موزه تخصصی مازاری (چسب سریش) متعلق  به آقای کرمانی و موزه زعفران آقای مصطفوی شکل گرفته که حقیر هم همکاری داشتم، ولی کافی نیست 
باید موزه ای در شان و سطح محصولات کشاورزی استان در مشهد یا یکی از شهرهایی که سهم بیشتری در تولید محصولات کشاورزی دارند، ایجاد شود،
حتی محصولاتی که مقام و رتبه پایین تری دارند همانند فلفل روستای بیزه داورزن که به تندترین روستای فلفل ایران معروف است و از منابع مهم تولید فلفل ایران برخوردار است که صادر هم می‌شود 
 آلو ی  روستای خرو که بیش از ششصد هکتار باغ آلو داشته و صادرات هم دارد 
شهرستان گناباد هزار و ۴۵۰ هکتار زمین زیر کشت سماق دارد که تولید ۹۰ درصد سماق کشور است.
گیلاس و ریواس نیشابور، انار بجستان، انگور کاشمر، بردسکن و قوچان و چندین  محصول خاص استان می‌تواند موزه‌ای اختصاصی داشته باشد.
 موزه‌ها در این جا مانند فرزندان فرهنگی تاریخی میراث کهن کشاورزی محسوب می‌شوند که علاوه بر معرفی تاریخ و فرهنگ و نمایش فرآیند کشاورزی، مکان جدید و جذابی به دیگر ظرفیت‌های گردشگری افزوده و علاوه بر ایجاد برندینگ، به جذب و ماندگاری گردشگر و اقتصاد پایدار شهری و روستایی کمک می‌کنند.

انتهای پیام/