يک دست صدا ندارد و از دستان خالي هم کاري برنمي آيد.اين را قديمي‌ها گفته اند اما نه براي همه و هميشه. اين جا دستاني هستند که به تنهايي هم صدايشان جهانگير مي‌شود .دست‌هايي که نقش مي آفرينند و رمز مي گشايند.

قديمي‌ها باز هم گفته اند که دستش درکيسه خليفه است و مرادشان راه داشتن به انبان نعمت بوده است.دست اگردرکيسه خليفه هم باشد ناچار راه بازگشت دارد.ايرانيان را اما کيسه خليفه اي است که پاياني برآن نيست و بايد قدر شناسش بود.

کيسه نعمت ايراني دردست سازه هاي مردمان تک تک اين ديار است.صنايعي شورانگيز و شگفت انگيز نه از باب رنگ و طرح بلکه از تفاوت نقش و کار که با سفر به شمال و جنوب، شرق و غرب جلوه اي ديگر مي يابد.

جلوه هايي که گاه از ميان تاروپود دارايي يا از ميان دار قالي و شايد از ميان ريزترين روزنه هاي گلابتون دنيايي تازه را در مقابل نگاهها نقش مي بندند.

روز جهاني صنايع دستي پاسداشت هنرمنداني است که قرن‌ها است با دستاني خالي آثاري پر بار را به هويت، فرهنگ و تاريخ ايران عرضه کرده اند.