حسن روحانی، رئیس‌جمهوری، یک روز بعد از ابلاغ بخشنامه‌ای به سازمان اداری و استخدامی کشور مبنی بر ارائه برنامه‌ها و بسته‌های اجرایی پیشنهادی از سوی آن سازمان برای تداوم و ارتقای کمی و کیفی فعالیت‌های مرتبط با سال «اقتصاد مقاومتی: تولید و اشتغال»، در نامه‌ای به رئیس سازمان اداری و استخدامی کشور فعالیت ویژه‌ی دارای اولویت و مدنظرش را به این شرح ابلاغ کرد: «تدوین طرح جامع سامان‌دهی نیروی انسانی دستگاه‌های دولتی و تربیت مدیران مستعد و جوان برای آینده کشور با هدف ارتقای بهره‌وری در دستگاه‌های اجرایی و ایجاد زمینه مناسب‌تر برای افزایش رشد اقتصادی و توسعه اشتغال با همکاری وزرا، رؤسای سازمان‌ها و دستگاه‌های اجرایی ذی‌ربط حداکثر ظرف مدت سه ماه از تاریخ این ابلاغ.»
گذشته از اینکه این راهبرد آینده‌نگرانه رئیس‌جمهوری حاکی است که او فقط به دوران 4 یا 8ساله ریاست‌جمهوری خودش نمی‌اندیشد، تأکیدش بر ارتقای بهره‌وری در دستگاه‌های اجرایی با استفاده از مدیران جوان نشان‌دهنده باوری است که حسن روحانی بعد از بیش از سه دهه فعالیت اجرایی در بالاترین سطوح به آن رسیده است.
کشور ما در دهه شصت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تأسیس نهادهای تازه در کنار تغییرات بنیادین در نهادهای قدیمی و نیز روبه‌رو شدن با آزمون دشواری چون جنگ تحمیلی، این فرصت را یافت که نسلی تازه از مدیران را معرفی کند. در اوضاعی که نبود و کمبود مدیران کارآزموده تهدیدی برای تشکیلات اداری و نظامی کشور بود، اعتماد به جوانان آن روزگار فرصتی فراهم کرد که نسلی از مدیران پا به عرصه بگذارند که بسیاری از آنان همچنان بعد از گذشت بیش از سه دهه در عرصه‌های گوناگون مدیریت فعال بوده‌اند؛ حال با این تجربه گران‌سنگی که داریم، باز هم می‌توانیم به مدیریت جوانانمان تکیه کنیم تا با هزینه‌ای به‌مراتب کمتر از دهه شصت، خونی تازه در رگان سیستم اداری کشور جاری شود.
اگرچه در دهه شصت شهامت و جسارت مدیران جوان به‌نوعی جایگزین امتیازِ قرار گرفتن آنان در کنار مدیران مجرب و میانسال شد، باری امروز امکان آن وجود دارد که نسل جدید مدیران از همراهیِ باتجربه‌ها بهره بگیرند و در کنار استفاده از دانش روز مدیریت، با قرار گرفتن تدریجی در موقعیت‌های اجرایی «تربیت» شوند.
تجربه اشتباه دولت‌های هشتم و نهم در استفاده از مدیران جوانی که دانش، مهارت و تجربه کافی نداشتند کشور را به ورطه‌ای کشاند که اصلاح امور را بسیار پُرهزینه کرد. جوان‌گرایی بدون «تربیت» در عرصه مدیریت به چنین فجایعی ختم می‌شود که جبران آن باعث از دست رفتن زمان و عقب افتادن کشور از مسیر توسعه است.
این کوله‌بار سنگین تجربه حالا رئیس‌جمهوری را بر آن داشته تا بر «سامان‌دهی» نیروی انسانی و «تربیت» مدیران جوان تأکید کند؛ امری همیشگی که ناظر به برهه زمانیِ کوتاهی نیست و همواره کمک خواهد کرد تا ساختار اداری کشور به‌شکلی پویا آماده ترمیم و بهتر شدن باشد. همین ترمیم و روزآمدی است که منجر به ارتقای بهره‌وری و زمینه‌ساز افزایش رشد اقتصادی و توسعه اشتغال خواهد شد.
* سردبیر خبرگزاری میراث‌آریا
انتهای پیام/
