امید مستوفی راد در یادداشتی نوشت: زخم تاریخ هنوز بر تن مان بود. اگر چه خوف دیگر در آسمان خلیج نبود. پیش تر نه مرغکی آواز می‌خواند نه در ساحل خلیج گلی می رست. اراده آهنین فرزندان ایران، آهنگ دلنشین جنوب را به وطن باز گرداند.  آن وقت بود که مروارید ها در اعماقت جلا گرفتند و کلمات در کرانه آبی ات شعر شدند.

آی خلیج فارس! تو گاهواره تمدن جهانی و فرزندانت همچون امام قلی خان و رئیسعلی دلواری در تو تجلی یافتند. تو را اراده استوار فرزندان فارس نگه داشته است.  

خلیج فارس! ما هنوز نبودیم اما تو در نفس های پاک نیاکانمان زنده بودی.  ما از تلالو آفتاب بر بیکرانه آبی ات گرممان می‌شد. تاریخ سر به زیر بود اما برای سربازانت ترانه رشادت می‌خواند و ما امروز در هیجان حضورت، چون کودکانی بی قرار و بازیگوش شادمانی می‌کنیم. 

آن سال ها که در سیطره تجاوز بودی چه بر تو می گذشت؟ چه بر ما می گذشت؟ هراس، سایه به سایه در تعقیبمان بود. دست هایمان را ها می‌کردیم و گرم نمی شدیم. بر ساحلت جز دلریسه باد و نعره های ترسناک نبود. امروز اما تو زنده تر از هر زمان دیگری هستی! پاره تن ایران، خلیج فارس! تنها صدای توست در جغرافیای  جهان. صدای ساز و سر خوشی ات در لجه به لجه موج هایت بلند است خلیج فارس!

یادمان می آید که در سال های دفاع از میهن، سال های ۵۹ تا ۶۷ ، موج هایت سر بر سینه ستارگان می‌زد.  تو خوف نداشتی اما شبها آرام بر پیکر ستارگانت می گریستی، بر جنازه مظلوم اسحاق  و  اسدالله مویه می‌کردی.  

آی خلیج فارس! ما هر روز به اعتبار نام تو قد می کشیم. ای زبان روشن استقامت در روزگار هجر!  آن روز که دوباره بازگشتی روز تولد دوباره تو بود، روزی که مزین به دهم اردیبهشت شد. روزت مبارکمان باد.

انتهای پیام/