منصور ضابطیان، برنامه‌ساز، مجری و نویسنده سفرنامه همچون «مارک و پلو»، در گفت‌وگو با خبرنگار میراث‌آریا و در تشریح معیارهای انتخاب مقصد سفر اظهار داشت: انتخاب مقصد برای من تنها به جذابیت شخصی محدود نمی‌شود. به‌عنوان یک سفرنامه‌نویس، باید در نظر بگیرم مقصد تا چه اندازه ظرفیت خلق ماجرا، روایت و درام دارد و در عین حال، چقدر برای مخاطب جذاب خواهد بود.

وی با اشاره به محبوب‌ترین آثار خود افزود: خودم علاقه زیادی به کوبا و مراکش دارم، اما سفرنامه ژاپن بیشترین استقبال را داشت. ژاپن در ذهن ایرانیان همیشه مقصدی دور و دست‌نیافتنی است؛ سرزمینی که نماد کیفیت و انضباط است و همزمان با نوستالژی‌های فرهنگی و حتی جذابیت انیمه‌ها در ذهن نسل‌های جدید پیوند خورده. به همین دلیل کتاب "دو دستی" که در ژاپن نوشتم با موج استقبال مخاطبان مواجه شد.

این تهیه‌کننده با بیان اینکه «تصویر و روایت هنری می‌تواند یک جغرافیا را به برند گردشگری بدل کند»، توضیح داد: بارها فیلم‌ها و سریال‌هایی دیده‌ام که کیفیت پایینی داشتند، اما به دلیل لوکیشن‌هایشان جذاب شدند. در ژاپن حتی مردم شهرها و روستاها سرمایه‌گذاری می‌کنند تا مکان‌شان لوکیشن یک انیمه پرمخاطب باشد، چون می‌دانند پس از پخش، هزاران گردشگر به آنجا سفر خواهند کرد. این همان پیوند مستقیم میان رسانه، گردشگری و اقتصاد است که هیچ‌کس نمی‌تواند انکار کند.

ضابطیان در بخش دیگری از سخنان خود با تأکید بر نگاه انسان‌محور در سفرنامه‌نویسی گفت: برای من قصه آدم‌ها مهم‌تر از بناها و جاذبه‌های طبیعی است. درباره آثار تاریخی هزاران منبع اطلاعاتی وجود دارد، اما روایت زندگی آدم‌ها بکر و منحصر به فرد است. همین مواجهه انسانی می‌تواند الهام‌بخش داستان‌ها، فیلم‌نامه‌ها و حتی صحنه‌های سینمایی باشد.

این نویسنده و مجری شناخته‌شده در پایان با طرح پیشنهادی برای همکاری میان وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی و صنعت سینما خاطرنشان کرد: تفاهم‌نامه‌ها و اسناد همکاری به‌تنهایی نتیجه‌بخش نیستند. آنچه می‌تواند مسیر هم‌افزایی را هموار کند، حضور افراد عاشق و دلسوزی است که مقصدها را کشف کنند و برای ایران دل بسوزانند. توسعه پایدار گردشگری نه محصول کاغذ و بخشنامه، بلکه نتیجه اراده و شوق کسانی است که آینده این سرزمین را باور دارند.

انتهای پیام/