به گزارش ميراث آريا(CHTN)، فردوس آقا گل‌زاده عضو هيأت علمي گروه زبان‌شناسي دانشگاه تربيت مدرس روز گذشته در مراسم اختتاميه همايش ملي زبان‌شناسي، کتيبه‌ها و متون در سخنراني خود با موضوع نقش آوايي و معنايي \"شوا\" در گويش مازندراني با اشاره به اين مطلب گفت: گويش‌ مازندراني از گويش‌هاي شاخه شمالي_غربي زبان‌هاي ايراني فارسي ميانه (پهلوي اشکاني) است.

وي با بيان اينکه اين زبان، ‌زبان مادري ساکنان جنوبي درياي مازندران، استان‌هاي گلستان و مازندران و بخش وسيعي از شمال و شمال شرقي تهران است، خاطر نشان کرد: در جدول الفباي آواشناسي بين‌المللي( IPA) \"شوا\" يکي از علائم آوايي مرکزي يا واکه خنثي است که در برخي از زبان‌ها و گويش‌هاي جهان مميز معنا است.

به گفته آقاگل‌زاده، تجزيه و تحليل داده‌‌هاي زباني به روش تحليلي- توصيفي در اين تحقيق نشان مي‌دهد که \"شوا\" در گويش مازندراني از آواهاي مميز معنا است و داراي نقش واجي، معنايي و دستوري است.

اين کارشناس زبان‌شناسي تأکيد کرد: پيروي از رسم‌الخط عربي يا فارسي و نبود نگارش برخي از واکه‌ها سبب غفلت برخي از نويسندگان به گويش مازندراني در بکارگيري واج \"شوا\" در طول تاريخ شده است. اين در حالي است که غفلت از يک آواي مميز معنا(واج) در زبان کاستي‌هاي روش‌شناختي چه به لحاظ ضبط پيکره زباني و چه در توصيف سطوح مختلف آوايي، واج‌شناختي، واژگاني و گاهي دستوري را به دنبال خواهد داشت.

وي افزود: چنين نقصي نه تنها نتايج تحقيق را با ترديد مواجه مي‌کند بلکه گويشوران آن را به سمت حذف چنين نشانه زباني سوق خواهد داد که در نهايت منجر به تغيير در گويش مي‌شود.

به گفته اين زبان‌شناس در گويش مازندراني هفت واکه ساده است که يک واکه به \"شوا\" که نقش آوايي دارد مربوط است و شش واکه ديگر فارسي است.

115/

انتهای پیام/