مدير پايگاه ميراث‌فرهنگي آياپير افزود: اين مولاژ توسط متخصصان آلماني ساخته شده است و اکنون قرار است با اهداي آن به پايگاه ميراث فرهنگي آياپير به صورت دائمي در معرض ديد عموم قرار بگيرد.
به گفته مهرکيان قرار است در شهرستان ايذه نمايشگاه دائمي مولاژهاي نگارکنده صخره‌اي گشايش يابد. همچنين قرار است در اين نمايشگاه برخي از يافته‌هاي کاوش‌هاي باستان‌شناسي سد کارون 3 در معرض ديد عموم قرار مي‌گيرد.
وي با بيان اينکه بسياري از مردم شهرستان ايذه تصور مي‌کردند که پيکره مرد پارسي در خارج از کشور است، خاطرنشان کرد: قرار است اين مولاژ در ساختمان نارسينا (مدرسه متروکه بازسازي‌شده کول فرح) نگهداري شود. در ضمن اصل اين اثر در تالار ايران باستان موزه ملي ايران در معرض ديد عموم قرار دارد.
مهرکيان درباره مشخصات اين پيکره با اشاره به اين موضوع که سر پيکره کوچک‌تر از اندام آن است، گفت: اين پيکره از جمله آثار تاريخي به حساب مي‌آيد که از نظر تکنولوژي ساخت و اندازه بيانگر هنر فلزگري و فلزکاري همزمان در دو دوره سلوکي و پارتي است.
وي ادامه داد: با توجه به کوچک بودن سر پيکره نسبت به اندام آن بسياري گمان مي کنند که خاستگاه اين پيکره در خارج از کوه بختياري است و گمان دارند که اين پيکره در شهري بزرگتر(شوش) ساخته شده است. اما تحليل و ساختار بافت معدني و ترکيبات فلزي آن اين نظريه را رد مي‌کند و با توجه به مواد به کاربرده شده در ساخت اين پيکره مي‌توان با اطمينان گفت که اين سر و اندام اين پيکره در يک محل ساخته شده است.
مدير پايگاه ميراث فرهنگي آياپير با اشاره به نحوه چگونگي کشف اين پيکره خاطرنشان کرد: در دهه 30 رضاشاه به دلايل سياسي قصد يکجانشين کردن کوچ‌گران بختياري را داشت. با توجه به اينکه بختياري‌ها تجربه خانه‌سازي را نداشتند رضا شاه از عده‌اي کارگر ساختماني خواست تا براي کوچ‌نشينان خانه بسازند.
وي افزود: کارگران ساختماني هنگامي‌که در محلي بنام کل چندار (خرابه‌هاي چنار) در 28 کيلومتري شمال خاوري ايذه در دامنه کوه بيلو مشغول پي‌کني و شالوده‌ريزي بودند، به جسم سختي برخورد کردند که بعد از کندوکاو با پيکره برنزي مردي برخورد کردند که با ضربات تبر و پتک در گذشته‌هاي دور به زيرافکنده شده و با جستجوي بيشتر قطعات ديگري از پيکره را بدست آوردند.
به گفته مهرکيان، مردم اين اثر را روي نردبان بسته و آن را به شهر ايذه منتقل کردند. سالها بعد سرآرول اشتاين باستان‌شناس انگليسي مجاري تبار اين پيکره را در کنار پرچين‌هاي اقامت‌گاه حکمران دولتي آن دوره مشاهده کرد. اين باستان‌شناس در مدت 5 روز اقامت بيشتر در محلي بنام شمي به کندوکاو پرداخت و به بازمانده‌هايي از بناي اليمايي‌ها برخورد کرد.
وي اظهار داشت: با گزارش اين باستان‌شناس تهران خواستار اين پيکره شد و اين پيکره از طريق رامهرمز و خط آهن سراسري به تهران منتقل شد.
115/
انتهای پیام/
