محمدي خاطرنشان کرد: نظام موسيقي ايران مبتني بر هفت دستگاه و پنج آواز است که ريشه در دوران قاجار دارد. اما نظام موسيقي دوره صفوي بيشتر نمادين و براساس سمبول‌هاي آن دوره است.
وي با اشاره به تعريف \"شد\" به معناي چهار دسته از لحن‌هاي نزديک به هم که طي ترتيبي خاص اجرا مي شوند (چيزي مشابه دستگاه) گفت: ريشه اين دسته بندي‌ها را مي‌توان در تقسيمات عبدالقادر مراغي براي مناسبات هر پرده دانست که طي آن لحن‌هايي که براي اجراي به همراه هر پرده مناسب هستند، دسته‌بندي مي‌شوند.
امير حسين پورجوادي، ديگر سخنران حاضر در نشست نيز به تفسير افکار و نظرات عبدالقادر مراغي در دوره‌هاي بعد از خودش پرداخت و گفت: پس از فوت مراغي، نظام‌الدين علي شاه رسا‌له‌اي در باب موسيقي مي نويسد و بعد از او شاگردش بنايي در سال 88 رساله ديگري مي‌نويسد.
پور جوادي تصريح کرد: رساله بنايي از آن جهت که آخرين رساله ناظر به مکتب منتظميه است داراي اهميت خاصي است.
وي گفت: در نيمه اول قرن 10 هيچ اثري در باب موسيقي تأليف نشده است تا دهه 980 که شخصي به نام کرامي در هرات دست به تأليف رساله موسيقي مي‌زند. از اين اثر کاملاً مشخص است که او هيچ آشنايي با رسانه‌ها و مکتب‌هاي پيش از خود نداشته و صرفاً هدفش انتقال دانش خود بوده است. اما او در همين رساله از مراغي به عنوان يکي از مبدعين ادوار ايقاعي نام برده است./120
انتهای پیام/
