آپارتمان‌نشيني پديده‌اي است نو که مناسبات اجتماعي خود را مي‌‌طلبد. بنابر فرهنگ آپارتمان‌نشيني و به واسطه محدوديت‌هاي فضاي فيزيکي موجود نمي‌توان مانند گذشته به ازدياد جمعيت خانواده روي آورد. از سوي ديگر آپارتمان نشيني افراد را منزوي و گوشه‌گير کرده و منجر به رواج فرد گرايي در جامعه مي‌شود.
آپارتمان‌نشيني مشکلات روحي و رواني بسياري را به دنبال دارد. کوچک بودن وسعت و ابعاد واحدهاي آپارتماني و نبود فضاي مناسب براي بازي کودکان و استراحت خانواده و اختلاف نظر در بين همسايه‌ها از عوامل بسيار مهم به وجود آمدن اين ناملايمات روحي و رواني در افراد است.
امنيت از ديگر مباحثي است که در زندگي آپارتماني مورد توجه قرار دارد و شايد بتوان به امنيت به عنوان يکي از مهم‌ترين محاسن زندگي آپارتمان‌نشيني اشاره کرد. معمولاً منازل آپارتماني به نسبت ديگر منازل مسکوني از ضريب امنيت بالاتري برخور دارند و ميزان جرايم و آسيب‌هايي چون سرقت در منازل آپارتماني کمتر از ديگر منازل است.
در مجتمع‌هاي آپارتماني افراد از مناطق گوناگون با خرده فرهنگ‌هاي مختلف گردهم آمده و در کنار هم زندگي مي‌کنند که اين تنوع فرهنگي به رغم داشتن نقاط مثبت معمولاً به تضاد فرهنگي منجر شده و اختلافاتي را ايجاد مي‌کند.
از جمله مواردي که در زندگي آپارتمان نشيني ايجاد مشکل مي‌کند مي‌توان به عدم استفاده صحيح و به موقع از وسايل برقي، بر هم کوبيدن در واحدها، شست و شوهاي بي‌مورد در محوطه آپارتمان مانند شستن فرش و موکت، شستشو و تعمير خودروهاي شخصي در پارکينگ و آلودگي‌هاي ناشي از آن‌ها، عدم پرداخت شارژ ماهانه ساختمان، نگهداري انواع حيوانات و پرندگان و صداي بلند وسايل صوتي و تصويري و رفت و آمدهاي نا به هنگام اشاره کرد .
گستردگي فضا در واحدهاي آپارتماني و نزديکي ديوارها به يکديگر در بيشتر موارد حريم شخصي خانواده‌ها را مورد تهديد کرده و احتمال دخالت افراد بيگانه را در زندگي ديگران افزايش مي‌دهد. به خصوص در جامعه ما که بسياري از افراد دخالت در کار ديگران را وظيفه خود دانسته بدون اينکه کسي از آن‌ها براي چنين کاري درخواستي به عمل آورده باشد ./115
انتهای پیام/