محمدرضا حائري در ادامه خاطرنشان کرد: مسير احيا در ايران از سال 1300 شمسي مورد ارزيابي قرار گرفت به طوري که تا سال 1300 کارکرد سنت در جامعه ما موفق بود اما ابن مسير و فاصله از 1300 تا 1340 دچار تحليل شد.
وي با اشاره به اينکه طي اين سال‌ها بدون توجه به توسعه اقتصادي و اجتماعي در مورد آثار مهمي موظف به نگهداري آن بوديم برخوردي منقطع کرديم و به جاي احساس تعلق احساس تملک کرده‌ايم.
به گفته اين کارشناس معماري کاشان :فرهنگ مقوله‌اي ريشه دار و گسترده است و فرهنگ احيا در کشوري با هزاران لايه تاريخي به صورت طبيعي حذف شده‌اند اما پديده‌هاي فرهنگي مانند نوروز، چهارشنبه سوري و محرم به طور طبيعي احيا و از حيات اجتماعي برخوردار هستند.
وي با بيان اينکه در حال حاضر مسير احيا بريدن از گذشته و رفتن به آينده‌اي نا معلوم است تصريح کرد: اين در حالي است که احيا در تمام جوامع مدرن مانند ژاپن از گذشته به سمت آينده طي مي‌شوند اما در جامعه ما مسير احيا مسير ديگري را طي مي‌کند.
وي با اشاره به اينکه ما از مسير توسعه به سمت آينده دور افتاده ايم تصريح کرد: بررسي جايگاه احيا در توسعه ناموزون نشان مي‌دهد که براي نمونه در سال 1310 کاشان با اعمال الگوي مديريت سرزمين تنها 500 هکتار بود و ساخت و ساز فعلي نيز در آن مشاهده نمي‌شد اما هم اکنون کاشان فعلي به 8500 هکتار رسيده و ساخت و ساز بدون احيا و حفظ آن به 500 هکتار به بيرون شهر نفوذ کرده است.
حائري اضافه کرد: انديشه احيا بايد انديشه‌اي واگرا و امري جامع انديش و کل نگر باشد به طوري که بايد با منفعت عمومي جامعه و دانش نيز استوار باشد.
وي ادامه داد: بايد از همان ابتدا وزارت احيا درست مي‌کرديم چرا که برخورد کوتاه مدت با احيا مانعة الجمع است
وي به تفکر سه بعدي موجود در فضاي آبادي و محلات قديم ايران اشاره کرد و گفت: اين تفکر و اين مديريت سرزمين بايد مانند گذشته احيا و به صورت راهبردي متحول شود.
118/
انتهای پیام/
