وي افزود: در نتيجه اين کاوش که در منطقه بناهاي يادماني متمرکز بوده، مجموعه اي غني از پيکرک‌هاي انساني گلي و سنگي يافت شده که يکي از پايه‌هاي بنيادي فرهنگي اين شهر دوران آغاز تاريخي در شرق ايران است.
شيرازي خاطرنشان کرد: اين نمونه‌ها از بسياري جهات قابل مقايسه با نمونه هاي به دست آمده محوطه‌هاي آسياي مرکزي و بلوچستان هستند.
به گفته استاديار گروه باستان‌شناسي دانشگاه سيستان بلوچستان، نبود شگونه‌شناسي جامع نخستين مانع براي مطالعه طبقه بندي و درک کارکردهاي اين اشيا است.
وي تاکيد کرد: از اين رو پس از بررسي بستر جغرافيايي و گاه نگاري اين پيکرک ها، پژوهش حاضر در جستجوي ارائه گونه شناسي آنها بوده است که براي انجام مطالعات تطبيقي با پيکرک‌هاي مناطق همجوار ضروري است.
شيرازي تصريح کرد: پيکرک‌هاي مطالعه شده از نظر گاه نگاري به دوره دوم شهر سوخته تعلق دارد و از نظر گونه‌شناسي مي‌توان سه دسته پيکرک‌هاي نشسته، ايستاده و نيم تنه‌هاي انساني را تميز داد. همچنين اين اشيا احتمالا با عقايد کشاورزان و دامداران شهر سوخته مرتبط هستند که اقتصاد معيشتي آنها افزون بر کشاورزي و دامداري مبتني بر مبادلات منطقه‌اي بوده است117
انتهای پیام/
