به طور معمول، قسمت‌هاي سخت بدن حيوانات، مثل استخوان‌ها، دندان‌ها و پولک‌ها تبديل به فسيل مي‌شوند ولي قسمت‌هاي نرم بدن موجودات به ندرت باقي مي‌ماند. به همين خاطر است که بسياري از گياهان و نرم‌تنان که ميليون‌ها سال پيش مي‌زيسته‌اند هيچ نشاني از خود به‌جاي نگذاشته‌اند.
اما از زماني که دانشمندان در سال 1909 سنگواره‌هايي از قسمت‌هاي نرم جانوران را در سنگ‌هاي رستي برجبين پيدا کردند چگونگي انجام اين عمل تبديل به سؤالي براي آنها شد.
مطالعه موشکافانه ساراگابوت و جان زالا سويچ از دانشگاه سيتر به همراه دموند کولين از موزه سلطنتي اونتاريو جواب اين سؤال را پيدا کرد.
آنها اين سنگ‌ها را جز به جز مورد تجزيه قرار دادند و دريافتند برخلاف سنگ‌هاي مشابه خود آنها به طور آهسته رسوب نمي‌کردند و گل و لاي به تدريج بر روي آنها نمي‌نشست. بلکه لايه عظيمي از گل و لاي روي آنها را مي‌پوشاند و اين جانوران را به عميق‌ترين نقاط دريا محل جمع شدن فضولاتشان جايي که پوسيدگي به‌صورت کندتري صورت مي‌گرفت مي‌فرستاد.
دکتر گابوت افزود: شايد اين راه جالبي نبود اما سريعترين راهي بود که مي‌توانست جاودانگي اين موجودات عجيب را تضمين کند./109
انتهای پیام/
