شرف‌الدين محمد که از او با عنوان شيخ‌الاسلام اعظم ياد شده، مورد احترام خاص اولجايتوخان (حک: 703ـ 716 ق) بود و در عهد خود صاحب «سجاده بايزيدي» به شمار مي‌رفت.
نويسنده انگيزۀ خود را در نگارش اين اثر پراکنده بودن سخنان بايزيد مي‌داند و به منظور بهره‌مندي خواص و عوام آن را به زبان پارسي نوشته است.
اين کتاب در سه مقدمه و هفت باب و يک خاتمه بخش‌بندي شده است و در مقدمه‌ها و ابواب کتاب پيرامون ولادت، خاندان، فرزندان و احفاد، استادان و کرامات و حالات شيخ بايزيد سخن به ميان آمده است.
اين اثر از آنجا که در برگيرندۀ برخي نکات و فوايد ارزشمند است اهميت بسيار دارد. از جمله اين نکات و فوايد مي‌توان به اطلاعات تاريخي از جمله دربارۀ ديدار طغرل سلجوقي با فقيه محمد بويزيدان و ارادت اولجايتو به خاندان بايزيد و... ، ضبط اقوال و کلمات بايزيد و خرقاني و برخي از معاصران ابويزيد، اطلاعاتي دربارۀ جغرافياي تاريخي ناحيۀ بسطام ، ضبط شماري از عبارات و کلمات گويشي منطقۀ قومش از سدۀ چهارم تا زمان مؤلف و وجود جنبه‌هاي اجتماعي ناقدانه و نشانه‌هايي از وضع اجتماعي زمانه اشاره کرد./122
انتهای پیام/
