وي اظهار داشت: يکي از مهم‌ترين نقاط اشتراک آيين‌ورزان اقوام مختلف ايراني دل سوخته آن‌ها و ارادتشان به اهل بيت(ع) است که هر کدام با گويش و لهجه خود آن را بيان مي‌کنند.
فرزان‌نژاد افزود: با اين آيين‌ها که هرکدام داراي نقاط مشترکي است، آيين‌ورزان مي‌توانند بر روي اين نقاط مشترک با هم کار کنند.
اين محقق و پژوهشگر بومي با اشاره به ساز کرناي گيلاني يادآور شد: اين ساز که به همراه چاوشي‌خواني اجرا مي‌شود در گذشته علاوه بر استفاده در هنگام مطلع کردن مردم از يک واقعه مهم در مراسم سوگ و عزاداري نيز استفاده مي‌شد.
وي خاطرنشان کرد: اين آيين داراي ريشه تاريخي است و حتي به ثبت ملي نيز رسيده و جزئي از هويت استان گيلان به‌شمار مي آيد.
به گزارش ميراث آريا، فرزان نژاد اظهار داشت: آيين‌هايي که در اين سوگواره اجرا مي‌شود تلفيقي از آيين‌هاي ايراني و مذهبي که ريشه در اعتقادات اقوام گوناگون ايران‌‌زمين دارد.
وي افزود: تمامي اين آيين‌ها علاوه بر غناي فرهنگي، داراي تنوع هستند و نيز قابليت معرفي به دنيا را دارند.
/108
انتهای پیام/
