اين اشيا شامل مجموعهاي از ظروف ارزشمند نقره آراسته به هنر قلمزني همچون سماور و زيرسماوري، سرويس چايخوري، سيني و ظروف ميوهخوري و آجيلخوري، بافتههاي ارزشمند آراسته به هنر قلابدوزي، لالهکريستال، کتاب شاهنامه، مخدعههاي زيبا و قالي اصفهان بافت کارگاه صيرفيان (اهدايي در سال 1345) بوده که همگي متعلق به دوره پهلوي هستند.
همچنين در ميان اين آثار صندوقچه چوبي زيبايي که متعلق به اواخر دوره قاجار است در معرض نمايش قرار گرفته و زيبايي اين فضا را دوچندان کرده است.
شب يَلدا يا شب چلّه بلندترين شب سال در نيمکره شمالي زمين است. اين شب به زمان بين غروب آفتاب از ۳۰ آذر (آخرين روز پاييز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دي (نخستين روز زمستان) اطلاق ميشود. ايرانيان نزديک به چند هزار سال است که شب يلدا آخرين شب پاييز را که درازترين و تاريکترين شب در طول سال است تا سپيده دم بيدار ميمانند و در کنار يکديگر خود را سرگرم ميدارند تا اندوه غيبت خورشيد و تاريکي و سردي، روحيه آنان را تضعيف نکند؛ يلدا و جشنهايي که در اين شب برگزار ميشود، يک سنت باستاني است.
در اين جشن مردم گردهم جمع شده و با شبنشيني اعضاي خانواده و اقوام در کنار يکديگر و شعرخواني و داستانخواني توسط مسنترهاي مجلس برگزار ميشود و شب با خوردن، نوشيدن، شادي و گفتگو سپري شده و خواني ويژه گسترده ميشود و ميوه تازه فصل و ميوههاي خشک و آجيل مخصوص که همه جنبه نمادي دارند و نشانه برکت، تندرستي، فراواني و شادکامي هستند، در سفره قرار داده ميشود.
در يونان قديم نيز، اولين روز زمستان روز بزرگداشت خداوند خورشيد بوده است و آن را خورشيد شکستناپذير، ميناميدند. در قسمتهايي از روسيه جنوبي نيز هم اکنون جشنهاي مشابهي به مناسبت چله برگزار ميشود. اين آيينها شباهت بسياري با مراسم شب چله دارد.
الف/124
انتهای پیام/