معاون فنی و تعیین کاربری صندوق احیاء گفت: مشارکت بخش خصوصی تنها راه حفاظت پایدار بناهای تاریخی است.

به گزارش روابط عمومی صندوق احیاء و بهره برداری از اماکن تاریخی و فرهنگی جهان آبادیان با بیان این مطلب که به روز شدن مقوله احیاء بناهای تاریخی امری ضروری است افزود: تا چندی پیش در شرایطی بودیم که با پول نفت بنای تاریخی را خریداری و مرمت می کردیم، ولی در شرایط کنونی با وجود تحریم ها باید سیاستهای سازمان میراث را به خصوص در برنامه ششم به سمتی هدایت کردیم که بناهای تاریخی بتوانند هزینه¬های حفاظت و نگهداری خود را تأمین کنند.

معاون فنی و تعیین کاربری صندوق احیاء تنظیم دقیق فرایندها، ضوابط، قوانین و آئین نامه های مربوط را امری لازم دانست و افزود باید قوانین مترتب بر این امر، به اندازه ای آزموده و قوام یافته باشد که با پایان یافتن ذخایر نفتی، صنعت گردشگری و سایر صنایع و مشاغل وابسته به میراث فرهنگی و بناهای تاریخی دچار تصمیم گیری های عجولانه و صدمات جبران ناپذیر نشده و متکی بر خود به حیاتشان ادامه دهند.

جهان آبادیان با اشاره به این موضوع که معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی معتقد است که برای توسعه اقتصادی و فرهنگی جامعه چاره ای جز توسعه صنعت گردشگری در کشور نداریم، ادامه داد: مهمترین راه خود اتکایی بناهای تاریخی، مشارکت با بخش خصوصی است تا پس از آن بناها علاوه بر اشتغالزایی قابلیت درآمدزایی برای میراث فرهنگی و کشور را داشته باشند.

معاون فنی و تعیین کاربری صندوق احیاء تصریح کرد: بطور متوسط برای مرمت و احیاء هر متر مربع بنای تاریخی به هزینه ای حدود 300 تا 400 هزار تومان نیاز است یعنی برای باززنده سازی کاروانسرایی با مساحت 5000 متر مربع، بالغ بر 2 میلیارد تومان از طرفی بیش از 130 بنای با مالکیت دولتی و آماده مشارکت با مساحت کل حدود 400 هزار متر مربع و یعنی نیازمند بیش از 150 میلیارد تومان بودجه دولتی برای مرمت و احیاء آنها، ولی با توجه به شرایط اقتصادی کنونی اذعان داریم که تخصیص این مبلغ بعید خواهد بود. از طرفی اگر سازوکار مشارکت بخش خصوصی بطور کامل چیدمان شود این مبلغ قابل تأمین بوده و بناهای تاریخی دولتی و قابل واگذاری ( از نظر آیین نامه تشخیص نفایس ملی ) مرمت و احیاء خواهند شد و دیگر نه تنها هزینه نگهداری نخواهند داشت بلکه میتوانند پس از اشتهار، درآمدزایی مناسبی نیز داشته باشند.

وی در ادامه افزود: در حالیکه سالانه، بودجه بسیار اندکی برای فقط برخی بناها تخصیص می یابد که در حد انجام مطالعات مختصر و حفاظت اضطراری است و سال بعد میزان آسیبهای بر پیکر بنا بیشتر نیز خواهد شد. همچنین هزینه¬های جاری نگهداری برای بناهای فاقد کاربری مناسب، تبدیل به دغدغه¬ی، بسیار مهم ادارات کل استانی است که عملاً قابل تأمین  نیست.

انتهای پیام/