به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری لیلی نیاکان سرپرست گروه باستان شناسی با اعلام این خبر گفت: هدف اصلی از ادامه کاوش در این محوطه باستانی، پی بردن به ماهیت نو شته های فرهنگی در بخشهای مرکزی و شرقی این محوطه بوده است.
وی افزود: فرایند فوق با توجه به بررسی های سطحی بر روی این محوطه و شناسایی داده های تاریخ گذاری شده، نشانگر قدمت و اهمیت این بخش از محوطه مربوط به دوره¬های استقراری متعلق به دوران های آغاز تاریخی و تاریخی بوده است.
به گفته این باستان شناس با توجه به تاریخ تحولات در منطقه در دوره های مورد اشاره کاوش نجات بخشی این محوطه دارای ارزش های مطالعاتی در باستانشناسی ایران است.
او افزود: از سوی دیگر همانند سال های گذشته آموزش باستان شناسان جوان از دیگر اهداف این طرح نجات بخشی است.
نیاکان همچنین گفت: کاوش نجات بخشی محوطه للار با نقشه برداری از بخش های مرکزی و جنوب شرقی محوطه همراه با مطالعات آرکئوژئوفیزیک در حال انجام است.
وی افزود : هدف استفاده از این روش، شناسایی محل سازه ها و ساختارهای مدفونی است که در اندک زمان باقی مانده از نجات بخشی این محوطه ارزشمند بتوان کاوش و مطالعات این محوطه را به اتمام رساند.
این باستان شناس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در ادامه گفت: بر اساس بررسی های اولیه باستانشناسی، شواهدی از ردیف سنگ چین های بصورت تقریباً منظم، اما پراکنده در سطح محوطه للار دیده می¬شود که نشانی از بقایای بر جای مانده از ساختارهای معماری و یا گورهایی را در خود دارد.
این باستان شناس افزود: بر اساس نتایج پژوهش های آرکئوژئو فیزیک به روش مغناطیس سنجی، نقشه های مغناطیسی، آنومالی های ساختارهای متمرکر و منظمی را در بخش های جنوبی، مرکزی و بویژه شرقی نشان می دهد. بر اساس نقشه های مغناطیسی تاکنون 6 کارگاه کاوش برای شناخت بهتر این آثار تعیین شد که میتواند کمک موثری در شناخت آثار بر جای مانده در این محوطه داشته باشد.
گفتنی است که بخش های غربی این محوطه در سالهای 89-90 به مدت یکماه توسط عباس مترجم کاوش شد. او تاریخ گذاری محوطه های کاوش شده در این بخش را به اواخر ساسانی و اوایل اسلامی نسبت داده است.
محوطه و تل های للار در سال 1310 توسط اندره گدار فرانسوی به شماره 5 در فهرست اثار ملی ثبت شده است.
انتهای پیام/
