غلامرضا بنی اسدی- چندی پیش همین قلم نوشت که نگهداشت گنج میراث فرهنگی، گنج بان هایی می خواهد از خود مردم هم به این دلیل که مردم ، همه جا هستند و دستی باز دارند برای حراست از میراث فرهنگی منطقه خود و هم تعصب منطقیی که در نگاه شان هست آنان را به سربازانی تمام برای حفاظت میراث ملی تبدیل می کند و هم از این رو که اگر قرار باشد همه کارها را به نهاد های متولی وابگذاریم آنان هم به لحاظ عده و هم عده توان صد در صدی برای کار نخواهند داشت و اوضاع آثار باستانی و میراث فرهنگی در ترازی که باید، قرار نخواهد گرفت. من بر این باورم که تشکل های مردم نهاد از میان افراد علاقمند باید تشکیل شود که هم در حفاظت از آثار ،کمک کار نهاد های حاکمیتی باشد و هم در مرمت آثار دست یارشان. متولیان قانونی هم سازوکار را طراحی کنند و هم امکان بهره برداری اقتصادی را برای کسانی که به وقت و مال ، هزینه کار را می پردازند فراهم کنند و به دیگر سخن ، پای بخش خصوصی عاشق و وطن دوست و البته عالم به امور را به فرایند مرمت و نگهداشت  و بهره وری این آثار باز کنند. به ویژه که در دوران پسابرجام شاهد تحول سریع صنعت گردشگری خواهیم بود و سازوکارهای بروکراتیک اداری ما نمی تواند همپای این شتاب شود لذا معتقدم زمان ورود مردم به این حوزه فرارسیده است و مسئولان باید جدی تر از گذشته به این موضوع فکر کنند.به این موضوع از منظری دیگر هم می شود پرداخت؛ مردمان قدیم آثاری ساختند که عامه مردم منفعت آن را می بردند مثل حوضخانه ها، مدارس، مساجد و.... که امروزه این آثار در شمار آثار باستانی ما قابل تعریف است. نیک اندیشان بلند نظر زمان ماضی، فکر نگهداشت این آثار را هم کرده بودند و با وقف املاک، هزینه این تعمیر و نگهداری را برای همیشه تدبیر کرده بودند. این نیز شیوه ای پسندیده است که امروز هم می تواند مورد نظر قرار گیرد؛ هم از وقفیات برای حفظ آثار مورد نظر بهره جست و هم خیران را به وقف در این حوزه عام المنفعه ترغیب کرد چه آثار کهن هم می تواند فرهنگ دیرینه را به امروزیان برساند و هم می تواند با جذب گردشگران فرصت تئوولید پیام های انسان ساز را فراهم آورد و هم می تواند با تولید اشتغال مولد و سالم، به ارتقای سطح زندگی آحاد جامعه کمک کند. اینکه دیروز حمام و مدرسه و حوضخانه و کاروانسرا می ساختند و وقف می کردند ، امروز می تواند به شکل وقف برای میراث فرهنگی بازتعریف شود تا بستر برای توسعه صنعت گردشگری فراهم شود و از این طریق بتوانیم کشور را و ملت را به حق خود در این حوزه برسانیم.به هر روی تغییر فرایند های زندگی و گونه گون شدن ساحت های زندگی می طلبد که مولفه های زندگی ساز و تعالی پردازی چون وقف نیز این تغییرات را در نظر داشته باشد تا بتوانیم این ظرفیت ملی و هزار البته اسلامی را به فعلیت در خدمت جمهوری اسلامی برسانیم. دنیایی که از پتانسیل های ارجمندی چون وقف بی نصیب است به دستان مردم خود نگاه می کند برای حفظ مواریث کهن، اما ما که در پرتو تعالیم اسلامی ، فرصت عظیمی به نام وقف داریم باید به بهترین شکل از آن بهره گیریم تا کهنه تراث نیاکان ما به میراثی زایا و پویا برای فرزندان ما تبدیل شود.

انتهای پیام/