عليرضا عيني فر در گفت و گو با پایگاه اطلاع رسانی صندوق احیاء (صابتا) درباره لزوم حفظ و احیای بناهای تاریخی و اثرگذاری آنها بر هویت شهرسازی معاصر اظهار کرد: در همه جای دنیا معماری مدرن و ساخت و سازهای جدید با توجه به سرعت رشد تکنولوژی پیوسته در حال تغییر است.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: بسیاری از بناهای «تاریخ‌گذشته» به مرور غیر استفاده می شوند که باید آنها را به عنوان میراث شهر نگهداری کرد؛ ولی برخی از افراد به دلیلی پاره ای سودجویی ها در پی تخریب بناهای قدیمی و باارزش هستند. در حالی که هویت شهر به تداوم بافت کالبدی به ویژه بناهایی که از جهت میراث واجد اهمیت هستند، وابسته است. این ارزش و اهمیت می تواند شامل جنبه معماری آن بنا باشد ضمن اینکه برخی بناها از این جنبه که سمبل رویدادهای سیاسی یک شهر محسوب می شوند حائز اهمیت هستند.
استاد معماری دانشگاه تهران افزود: گرایش جدیدی از حفاظت میراث معماری و فرهنگی در دنیا رایج شده و آن این است که صرفا حفظ یک بنا کافی نیست و بنا در آن بافت و پس‌زمینه ساختمان های پیرامونی آن است که ارزشمند می شود و می تواند ناقل رویدادهای تاریخی باشد.
وی با تأکید بر اینکه نمی توان یک نسخه واحد برای حفظ همه بناهای تاریخی پیچید، گفت: هر بنا یا حتی هر بافت تاریخی برای حفظ و مرمت نیاز به پروتکل خاص خود دارد؛ این وظیفه نهادهای ذی ربط است تا با شناسایی بافت های باارزش در حفظ هویت شهرها بکوشند. در ایران بسیاری از بناهای باارزش در خطرند و باید زنگ خطر را برای مسئولان مربوطه به صدا درآورد؛ چراکه بناهای تاریخی موجود در بافت های تاریخی شهرهایی که «زمین» در آنها ارزش بالایی دارد، طعمه سودجویان شده است؛ ضمن اینکه کار طراحی نحوه احیا و مرمت این بناها را نیز باید مراکز دانشگاهی و علمی انجام دهند.
عليرضا عيني فر تاکید کرد: وارد کردن بناها و بافت های تاریخی به فرایند سود دهی اقتصادی بر اساس تعیین کاربری های جدید یکی از روش های ثمر بخشی است که می تواند به دلیل توجیهات اقتصادی مناسب انگیزه تخریب بناها برای ساخت و سازهای جدید را بگیرد و این کاری است که فراگیر شدن آن امکان ادامه حیات بافت ها و بناهای تاریخی را به شدت افزایش خواهد داد.
انتهای پیام/
