به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، محمدتقی عطایی سرپرست هیئت فصل اول گمانه‌زنی نجات‌بخشی امروز 28 فروردین 96، با اعلام این خبر گفت: «تاکنون کهن‌ترین شواهد به‌دست‌آمده از حوضه آبگیر سد چرم‌شیر، واقع در شهرستان گچساران، مربوط به دورۀ فراپارینه‌سنگی است؛ سپس با وقفه‌ای طولانی شواهد اندکی از استقرارگاهی از اواخر دوره نوسنگی به‌دست آمده که متعلق به 6هزار سال قبل است.»
او افزود: «از دیگر کشفیات باستان‌شناختی در محدوده این سد می‌توان به استقرارگاهی از دوره عیلام میانه اشاره کرد که دارای هر دو سنت سفالگری شوشانی و انشانی است.»
عطایی یادآور شد: «اگرچه وجود چندین دژ و قلعه از دورۀ پساهخامنشی و ساسانی اهمیت این محدوده را طی دوره‌های مذکور نشان می‌دهند، اوج توجه به این منطقه در قرون میانه اسلامی بوده است که نشان از تراکم جمعیتی بالا در منطقه دارد.»
سرپرست هیئت فصل اول گمانه‌زنی، با اشاره به شناسایی ده‌ها استقرارگاه از این دوره در حاشیه رود، گفت: «برخی از این استقرارگاه‌ها مساحتی بالغ بر پنج هکتار دارند.»
او افزود: «بیشتر این استقرارگاه‌ها از معماری منسجمی برخوردارند و از منابع طبیعی منطقه به‌عنوان مصالح معماری آن‌ها استفاده و از سنگ و ملات گِل در بناهای عادی و لاشه‌سنگ و ملات گچ در بناهای مهم‌تر استفاده شده است.»
این باستان‌شناس، با بیان اینکه بیشتر محوطه‌های دوره اسلامی دارای معماری راست‌گوشه، هندسی و منظم هستند، گفت: «مسیر رود زهره در این دوره اهمیت خاصی داشته، به‌گونه‌ای که قلعه‌ای بزرگ با دیوارهای ستبر در این منطقه ساخته شده که کاربردش نظامی و امنیتی بوده است.»
عطایی، با اشاره به شناسایی بقایای استقرارگاه‌های موقت پُرشمار در این محدوده، گفت: «اغلب استقرارگاه‌های شناخته‌شده در محدوده این سد مربوط به عشایر کوچ‌رو بوده و از این نظر محدوده سد چم‌شیر قابلیت زیادی برای پاسخ‌گویی به برخی از مبهم‌ترین مسائل باستان‌شناسی ایران درباره کوچ‌نشینان دوره‌های مختلف خواهد داشت.»
گمانه‌زنی نجات‌بخشی برای ارزیابی محوطه‌های موجود در محدوده سد چم‌شیر با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری انجام گرفته است.
انتهای پیام/
