این هنرمند در گفت و گو با خبرنگار میراث آریا، در حاشیه سی و یکمین نمایشگاه ملی صنایع دستی از این هنر زیبا سخن به میان آورد و علاقه مندی های خود به این رشته هنری گفت.
چطور به سمت ساخت قفل های سنتی کشیده شدید؟
اجداد من سازنده قفل درب خانه خدا بودند، و این کار به نوعی آبا و اجدادی و موروثی ست.
از کودکی علاقه زیادی به هنرها و صنایع دستی داشتم، ابتدا چاقو می ساختم، اما بعدها به قفل سازی علاقه مند شدم اما متاسفانه کسی حاضر به آموزش من نبود، و من برای فراگیری این رشته سختی های زیادی را متحمل شدم، اما بعد از همه این سختیها با استاد علی خان خاج علی آشنا شدم، او ساکن تهران بود، اما به من لطف کرد و چندبار به شهر چالش تر در چهارمحال بختیاری آمد و این رشته را به من آموزش داد.
ظاهرا شهر چالش تر معروفیت بسیاری در ساخت قفل دارد، درست است؟
بله شهر چالش تر از قدیمی ترین و معروفترین شهرهایی ست که در آن قفل های سنتی و در سایزها و مدل های مختلف ساخته شده است.
کوچکترین قفل جهان به وزن ۷۸۰ سوت در موزه امام رضا(ع) نگهداری می‌شود و بزرگترین قفل جهان ۳ در ۴ متر در ورودی شهرمان قرا دارد.
این قفل ها چه جایگاهی در زندگی روزمره شهروندان دارد؟
این قفل ها بیشتر جنبه تزیینی و دکوراتیو دارد و مانند دیگر صنایع دستی می تواند بخشی از دکور و تزیین در خانه یا محل کار باشد.
بخشی از این قفل ها نیز برای درب جعبه های جواهرآلات و زیورآلات ساخته می‌شود که در کنار ظاهر سنتی و دکوراتیو خود کاملا جنبه کاربردی دارد.
بخش دیگری نیز در سایز و وزن بسیار کوچک ساخته می شود، یک قفل و دو کلید که به عنوان گردن آویز و گوشواره استفاده می شود، که این مجموعه نیم ست را آب طلا پوشش می دهم و در معرض استفاده علاقمندان قرارمی دهم.
نحوه ساخت این قفل ها و محصولات مشابه چگونه است و متریال اولیه ساخت آن چیست؟
قبلا این قفل ها با فولاد ساخته می شد، اما من در این صنعت با نوآوری و ترکیب فلزات مس، برنج و فولاد این آثار را می سازم.
سه فلز با سه نقطه ذوب متفاوت را در یک کوره سنتی که با ذغال درست کردم، ذوب می کنم و سپس حالت می دهم و قفل ها و آثار دیگر را می سازم.
از هیچگونه دستگاه تراشکاری یا ریخته گری در ساخت این قفل استفاده نشده، چرا که ساخت این قفل با دستگاه های امروزی امکان پذیر نیست.
این قفل ها از هفده قطعه تشکیل شده که تک تک ساخته می شود و در کنار یکدیگر در کوره جوش داده و سوار می شود.
متاسفانه به واسطه زندگی تجملاتی امروزی کمتر به این محصول مهم و سنتی توجه می شود و عواید مالی هم برای من ندارد اما من بدون در نظر گرفتن این موضوع فقط به خاطر عشق و علاقه ام به این رشته آن را ادامه می دهم.
از اینکه می بینم وسیله ای با ابتدایی ترین ملزومات ساخته می شود و گاهی تا چند نسل در یک خانواده نگهداری می شود لذت می برم.
انتهای پیام/
