یکی از انواع این صنعت، گردشگری روستایی است که بیش از یک قرن قدمت دارد، این نوع گردشگری به‌عنوان یک فعالیت تفریحی – اجتماعی در نیمه دوم قرن هجدهم در انگلستان و اروپا شکل گرفت و در قرن نوزدهم و بیستم با توجه به توسعه حمل‌ونقل و جابجایی راحت، راه‌یابی به روستاها آسان شد و رشد تقاضای برای آن از سال 1945 شروع شد.

رکن اصلی فعالیت‌های گردشگری روستایی به لذت بردن از طبیعت، فرهنگ  معماری و محصولات روستایی مربوط می‌شود. گردشگری روستایی (گردشگری سبز) با ارائه جذابیت و ایجاد تمایل در استفاده از فضا و ویژگی‌های محیط روستایی برای گردشگران با تأثیرگذاری در چهار بعد پایداری اقتصادی، اجتماعی، محیطی و فرهنگی ضمن جلب مشارکت جامعه محلی در توسعه اقتصاد ملی، با حفظ و حمایت از منابع طبیعی و محیط‌زیست باعث توسعه پایدار می‌شود، و در بعد اقتصادی با برنامه‌ریزی مناسب و منطبق با شرایط می‌توان از این راهبرد به‌منظور ثبات اقتصادی روستا استفاده کرد، به‌عبارت‌دیگر، گامی برای کاهش فقر با توسعه مراکز اشتغال کوچک (همچون اقامتگاه‌های بوم‌گردی و مشاغل صنایع‌دستی و هنرهای سنتی خانگی)، تغییر شکل منابع در معرض خطر به سمت منابع پربازده و همراه با سودمندی و توزیع درآمد برمی‌دارد، و در بعد اجتماعی نیز باعث کارآفرینی، جلوگیری از مهاجرت و حتی مهاجرت معکوس و همچنین ارتباطات بیشتر روستاییان با سایر جوامع و ترویج فرهنگ، آداب‌ورسوم روستا و شناساندن هویت محل و نهایتاً ایجاد توسعه پایدار گردشگری روستایی می‌شود و در بعد محیطی هم، به حفظ منابع طبیعی و محیط‌زیست کمک شایانی می‌کند و بخصوص در کشور ما به دلایل داشتن مناطق کویری می‌تواند در بعد امنیتی هم تأثیرگذار باشد.

درواقع گردشگری روستایی یکی از شاخه‌های مهم و پرطرفدار در صنعت گردشگری و یکی از فرصت‌های طلایی است که می‌تواند با تغییرات سبک زندگی در شهرها به مهم‌ترین مقاصد گردشگران داخلی و خارجی تبدیل شود.

در کشورمان چند سالی است روستاهایی که دارای چند جاذبه گردشگری اعم از: طبیعی، فرهنگی، تاریخی و مذهبی در سطح محلی، منطقه‌ای و یا ملی هستند را به‌عنوان روستای هدف گردشگری مشخص نموده‌اند، که متأسفانه ازنظر امکانات رفاهی، بهداشتی و زیرساخت‌های اولیه نامناسب می‌باشند، لذا پیشنهاد می‌شود یک چارچوب مدون مطابق با نیازها و وضعیت هر منطقه تدوین شود، همچنین کمیته بازنگری برای بررسی و شاخص‌ها، وضعیت اقلیم و استعداد روستا درزمینهٔ زیرساخت‌ها و بررسی  اولویت‌هایی شامل: قابلیت‌های تاریخی، میراثی و ارزش آن‌ها، استعداد روستا درزمینهٔ گردشگری و وضعیت صنایع‌دستی روستاها و ایجاد اقامتگاه‌های سنتی و بوم‌گردی تشکیل شود و روستاهای هدف گردشگری را به‌صورت واقعی مشخص کنند و هر استان هفته‌ای را به‌عنوان هفته گردشگری روستایی و توسعه پایدار مشخص و نسبت به برگزاری جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های مرتبط برای جذب گردشگر اقدام کنند. بدیهی است برگزاری جلساتی تحت عنوان کارگروه گردشگری روستایی با محوریت استانداری‌ها و حضور دستگاه‌های مرتبط کمک شایانی به تحقق موضوع فوق خواهد کرد.

* کارشناس ارشد گردشگری اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان اصفهان

انتهای پیام/