از آنجایی که مزاری منسوب شده به یوشع نبی در گورستان تخت فولاد در تکیه لسان الارض واقع شده است، گفته می شود که قدمت این تخت فولاد به دوران قبل از اسلام بازمی گردد. تا چند دهه اخیر حصاری دیوار گونه به دور تخت فولاد بوده است که طبق پژوهش های به دست آمده به سبک دیلمی ساخته شده بود.

در قرون 7 تا 10 هجری قمری این مکان برای عبادت و ریاضت بوده است که در نتیجه آن عارفانی همچون بابارکن الدین و بابافولاد رشد می کنند. اکنون آرامگاه بابارکن الدین همواره در جاییست که در گذشته عبادتگاه او بوده است.

تا عصر حکومت صفویان مردم عادت داشتند که اموات خود را در محله خودشان دفن کنند و از این رو تا آن زمان نمی توان تخت فولاد را قبرستان کلی شهر نام برد و دقیقا در دوره صفویان بود که به دلیل گسترش شهر تکیه های زیادی در تخت فولاد به وجود آمد و به بزرگترین گورستان اصفهان مبدل گردید.

دوره رونق بسیار تخت فولاد به زمان حکومت شاه عباس دوم بازمی گردد، آنچنانکه در آن مهمانسرا، تکیه ها  و باغ هایی به وجود آمد. از کارهای جالب شاه عباس دوم، ایجاد دو یخچال بزرگ برای آب خنک دادن به زیارت کنندگان بوده است. با پایان صفویه و حمله افغان ها تخت فولاد تا حد بسیار زیادی آسیب دید و پس از آن تنها در دوره هایی از حکومت قاجاریان باز هم به آن رسیدگی شد.

در این محدوده یک مسجد و آب انبار به نام رکن الملک وجود دارد که به همت سلیمان خان رکن الملک نایب الحکومه اصفهان در زمان حاکمیت ظل السلطان (که در این دوره بناهای بسیاری آسیب دیدند) ساخته شده است.

در عصر حاضر خیابان فیض احداث شد و باغ های کنار آن زمین کشاورزی شدند و نکته اینجاست که  به علت زیاد شدن جمعیت اصفهان  و گسترش شهر نشینی، از حوالی سال 1335 به بعد زمین های کشاورزی و هر آنچه از باغ های دوره صفویه باقی مانده بود خراب و به جای آن محله های مسکونی ایجاد شدند.

آنچه که پس از آن اتفاق افتاد ایجاد مقبره های شخصی تا سال 1363 هجری شمسی بوده است، ولی از آن پس دیگر اجازه دفن اموات در این بخش داده نشد و در نتیجه در سال 1373 هجری شمسی تخت فولاد به عنوان یک اثر ملی ثبت گردید.