به‌گزارش میراث‌آریا، چهل و چهارمین جلسه این کمیته در شهر فوجوی چین تشکیل می‌شود و از ۱۶ تا ۳۱ ژوئیه (۲۵ تیر تا ۹ مرداد) به صورت آنلاین ادامه خواهد یافت. این جلسه، ترکیبی از موضوعات سال گذشته و امسال است که در طول آن بسیاری از اماکن و جاذبه‌های گردشگری جهان به‌عنوان میراث جهانی معرفی خواهند شد.
در تاریخ ۱۶ ژوئیه، آدری آزولای، مدیر کل یونسکو، در افتتاحیه جلسه شرکت خواهد کرد. در این جلسه، کمیته میراث جهانی وضعیت حفاظت ۲۲۵ مکان که قبلا در میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌اند و اکنون ۵۳ مورد از این اماکن در معرض خطر قرار گرفته‌اند را بررسی خواهند کرد.
در تاریخ ۱۸ ژوئیه، ساعت ۹:۴۵ صبح به وقت پاریس، مدیر مرکز میراث جهانی یونسکو یک کنفرانس مطبوعاتی را برگزار می‌کند که به صورت آنلاین پخش خواهد شد.
از ۲۴ ژوئیه، کمیته میراث جهانی شروع به بررسی اماکنی خواهد کرد که برای ثبت در فهرست میراث جهانی یونسکو نامزد شده‌اند. این برنامه با نامزدهایی آغاز می‌شود که از سال گذشته در نوبت بررسی بودند. در میان این نامزدها نام منطقه هوارامان و راه‌آهن سراسری از ایران به چشم می‌خورد.
منطقه هورامان
جاذبه فرهنگی منطقه هورامان شامل روستاهای زراعتی است. ساکنان این روستا در شیب‌های تند به کشاورزی می‌پردازند. این منطقه در استان کردستان واقع شده و ساکنان آن به گویش هورامی که یکی از شاخه‌های زبان گورانی است، سخن می‌گویند. این منطقه عمدتا کوهستانی و دارای دره‌های پرپیچ و خم و عمیق و رودبارهای بی‌شمار است. از مجموع آب این چشمه‌ها و رودبارها دو رودخانه سیروان و لیله تشکیل می‌شوند که در نقطه‌ای به نام دروله در نزدیکی مرز ایران و عراق به هم می‌پیوندند.
بر اساس تحقیقات باستان‌شناسی، قدیمی‌ترین ساکنان غرب ایران که هورامان امروزه نیز جزئی از آن است، مردمانی به نام کرتو در حدود هزاره هشتم قبل از میلاد بوده‌اند که معیشتشان را از دامداری می‌گذراندند و زندگی کوچ نشینی داشتند که بعدها و در حدود هزاره دوم قبل از میلاد، اولین دسته از آنان یکجانشین شدند و اولین شهر را در منطقه هورامان بنا نهادند. این شهر معروف باستانی که در منطقه‌ای به نام آتورگه قرار گرفته بود، «ءاتوور» نام داشت و توسط آشوریان حدود ۳هزار سال پیش به آتش کشیده شد و اکنون در زیر تلی از خاک مدفون است. آتورگه نام قدیمی مکانی در مجاورت پاوه امروزی است که شامل «حد فاصل بانوره تا روستای زردوئی» است. نام روستای زردوئی تا حدود ۲۰۰ سال پیش «آتورگه» بوده است که بعدها به زردوئی تغییر نام یافت. بنابراین اولین یکجانشینان هورامان، اجداد مردم زردوئی هستند.
راه‌آهن سراسری ایران
پیشینه احداث و بهره‌برداری موفق نخستین راه‌آهن در ایران به دوره قاجار در سال ۱۲۲۷ خورشیدی (۱۸۴۸ میلادی) از رشت به بندر پیربازار و بندر انزلی بازمی‌گردد و بقایای این مسیر هنوز در مسیر رشت به پیربازار و یک لوکوموتیو بخار در محوطه اداره کل بنادر استان گیلان وجود دارد.
ایجاد راه‌آهن سراسری در ایران همواره یکی از آرزوهای بزرگ و ملی محسوب می‌شد و با اینکه در حدود نیم قرن کوشش‌هایی برای تحقق آن به عمل آمده بود، تحقق کامل این آرزوی ملی تا سال ۱۳۰۶ به طول انجامید. در سال ۱۳۰۶، قرارداد نقشه‌برداری برای احداث خطوط راه‌آهن با کنسرسیومی متشکل از کمپانی آمریکایی یولن و شرکت‌های آلمانی فیلیپ هولتسمان- ویولیوس برگر و زیمینس باواونیون به بهای هر کیلومتر حداکثر ۳۶۸ تومان بسته شد.
بهره‌برداری کامل از راه‌آهن سراسری ایران در سال ۱۳۱۴ آغاز شد. علی منصور، وزیر راه و شهرسازی وقت، در دوازدهم مرداد ۱۳۱۴ لایحه‌ای برای تشکیل مؤسسه راه‌آهن دولتی کشور به تصویب مجلس شورای ملی رساند تا از اول مهر ۱۳۱۴ «نگاه‌داری و به کار انداختن کلیه اموال و اثاثیه و ابنیه و وسائل نقلیه و ساختمان‌های فنی متعلق به خطوط آهن و کشتی‌رانی دریاچه ارومیه» را به عهده بگیرد.
* تنظیم و ترجمه: آناهیتا رشیدی
انتهای پیام/
