ژان شاردن» سیاح فرانسوی که سال 1053 خورشیدی یعنی در عهد سلاطین صفوی گذرش به این آب افتاده و بر آن سوار شده و از آن گذشته، درباره اش می نویسد: «ارس نهری بزرگ و سخت سریع السیر است و به تدریج طی مسیر خود با اضافه شدن انهار کوچک بسیار که به هیچ وجه نام و نشانی ندارند و انضمام سیلاب های بی شمار، بر حجم و عظمت خویش می افزاید. وقتی یخ ها آب و برف کوه های اطراف ذوب می شوند، ارس سخت تند و خشمگین می شود، به طوری که هرگونه ساختمانی را در مسیر خود در می نوردد.»


این سیاح فرانسوی درباره منشاء این جریان همیشگی می نویسد: «سرچشمه ارس در کوهی است که می گویند کشتی نوح در آنجا توقف کرده و شاید اسم شهر از نام کوه بزرگ آرارات اشتقاق یافته است.»


ارسی که آرام و قرار ندارد در بستر خود می تازد، از کنار کوه های مهیبی که در شمالش به خط شده اند و همه چیز را زیر نظر دارند، می گذرد، پاسگاه های مرزی و برج های مراقبت که جا به جا راه را بر عابران می بندند، رد می کند و بی وقفه می رود تا بالاخره به سینه ستبر سد ارس برخورد کند و برای مدتی درنگ کند.


کاری از: سالار علیزاده و مسعود امیر سپهر

انتهای پیام/