در بوم گردشگری صرفاً دیدار مطرح نیست بلکه آموزش محیط‌زیست و نفع‌رسانی به جوامع محلی و غیره ضروری و واجب است.
اصطلاح «بوم‌گردی» اخیراً رواج پیداکرده است و منظور از آن، سفر به مناطق محلی و اقامت در اقامتگاه‌های روستایی و محلی است. به این‌گونه از گردشگران که به دیدار از بوم سامانه و طبیعت زنده می‌پردازند، نام اکو توریست یا بوم گردشگر داده‌شده است. بسیاری از کشورها بخش هنگفتی از درآمد خود را از بوم‌گردشگران خارجی تأمین می‌کنند.
در ایران توسط فرهنگستان معادل طبیعت‌گردی نام‌گذاری شده است که با توجه به ظهور زمین‌گردی در چند دهه اخیر در ایران و جهان این واژه با معادل‌سازی طبیعت‌گردی صحیح نخواهد بود و بهتر است اکوتوریسم را معادل بوم‌گردشگری نامید.
به‌عبارت‌دیگر معادل فارسی «طبیعت‌گردی» هر نوع گردشگری در طبیعت است و لزوماً اکوتوریسم نیست. در طبیعت‌گردی طبیعت برای استفاده انسان آماده و تجهیز می‌شود ولی در اکوتوریسم انسان خود را برای حضور صحیح و خردمندانه در طبیعت آماده می‌سازد.
ازآنجاکه چالش‌های گسترده صنعت گردشگری حتی در شاخه اکو توریسم خصوصاً در دو دهه گذشته عمدتاً حاصل نبود دیدگاه ترکیبی اقتصادی اجتماعی و محیط‌زیستی است.
الگوی اکوتوریسم پایدار مبتنی بر مشارکت مردمی با هدف واکاوی ادبیات پژوهشی اکوتوریسم و ارائه شمایی یکپارچه از مفهوم اکوتوریسم مشارکتی انجام شده است.
در الگوی اکوتوریسم مشارکتی پیشنهادشده، بخش‌های مدیریت، برنامه‌ریزی، آموزش و پژوهش و مشارکت تمام ذی‌نفعان خصوصاً مردم بومی در جوامع مقصد به‌عنوان بخش‌های موردنیاز به دستیابی به اکو توریسم پایدار شناخته شدند.
به‌طورکلی الگوی ارائه‌شده نشان می‌دهد که اگر اکو توریسم مشارکتی در معنای واقعی خود محقق شود، می‌تواند به‌عنوان سفری کم‌کربن و دوستدار طبیعت مطابق با اهداف کلان ترسیمی در اصول هفده‌گانه توسعه پایدار موجب پایداری بهره‌مندی از خدمات اکوسیستمی، رفاه جوامع بومی و رضایت حداکثری اکوتوریست‌ها شود.
انتهای پیام/
