به گزارش میراث‌آریا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، محمد کیانی سرپرست هیئت باستان‌شناسی 4 اردیبهشت 1401 با اعلام این خبر گفت: «تل جهیدون (قلعه یهودان) در فاصله یک کیلومتری جاده آسفالته کازرون به روستای ناصرآباد شرقی و تقریبا چسبیده به بافت مسکونی روستا با موقعیت جغرافیایی 56.5366 طول، 32.73569 عرض جغرافیایی و ارتفاع 807 متری از سطح دریا واقع شده است.»
او افزود: «پیش از آغاز فعالیت میدانی پیش رو به منظور تعیین عرصه و پیشنهاد حریم تل جهیدون تنها اطلاعات مستند راجع به آن مربوط به پرونده ثبتی اثر بود که در سال 1379 به شماره ثبت 3278 در فهرست آثار ملی قرار گرفته است.»
این باستان‌شناس اظهار‌کرد: «تل جهیدون تپه‌ای است نسبتاً بزرگ به طول تقریبی 270×280 متر و ارتفاع زیاد در حدود 15 متر که سطح آن هر ساله بوسیله کشاورزان بطور کامل شخم زده شده و برروی سطح آن گندم دیم کاشته می‌شود.»
او گفت: «جاده خاکی به سمت روستای ناصرآباد که از قسمت شمالی تپه می‌گذرد نیز باعث تخریب قسمت شمالی تپه شده و این قسمت را به‌صورت یک دیواره درآورده که داده‌های سفالی به خوبی در آن قابل مشاهده است.»
سرپرست هیئت باستان‌شناسی افزود: «داده‌های سطح‌الارضی شناسایی شده بر سطح تپه شامل انواع قطعات پراکنده سفال مربوط به دوره‌های مختلف تاریخی و اسلامی به همراه چند مورد بقایای ظروف سنگی شکسته شده بود که همگی دال بر اهمیت این محوطه باستان‌شناختی در راستای انجام پژوهش‌های علمی و هدفمند بعدی است.»
او خاطرنشان‌کرد: «متاسفانه با گسترش سریع روستای ناصرآباد شرقی طی دهه‌های اخیر و موقعیت قرارگیری تل جهیدون در میانه مسیر کازرون به طرف روستای ناصرآباد در محلی که دارای اراضی مرغوب برای کشاورزی و سکونت است و همچنین افزایش روزافزون قیمت اراضی پیرامونی، منجر به شکل‌گیری تهدیدی اساسی در راستای تسطیح عرصه و تخریب حریم این اثر ارزشمند تاریخی‌فرهنگی شده است.»
کیانی گفت: «بر همین اساس و با توجه به تمامی مطالب ارائه شده در بالا، با موافقت اداره‌کل میراث‌فرهنگی استان فارس و مجوز پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، عملیات گمانه‌زنی به منظور تعیین عرصه و پیشنهاد حریم تل جهیدون با نظارت محمد حسن پاک‌نژاد در یک بازه زمانی یک ماهه صورت گرفت که در نتیجه آن در مجموع 40 گمانه با ابعاد 1×1 متر دورتادور تپه ایجاد شد.»
سرپرست هیئت باستان‌شناسی در پایان گفت: «تمام تلاش تیم باستان‌شناختی بر این بود تا با توجه به موقعیت قرارگیری تپه در میان زمین‌های کشاورزی از یک طرف و همچنین گسترش بافت مسکونی به سمت عرصه اثر از طرف دیگر با بیشترین تعامل با اهالی و کشاورزان محلی، ضمن انجام یک کار هدفمند و دقیق باستان‌شناختی و جلوگیری از تحمیل کمترین هزینه و آسیب به اثر، بهترین نتیجه در راستای تبیین و ترسیم خطوط عرصه و حریم با توجه به گمانه‌های ایجاد شده صورت گیرد.»
انتهای پیام/
