به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، یدا... حیدری باباکمال سرپرست هیات باستان‌شناسی 4 آبان 1401 با اعلام این خبر و با اشاره به اینکه قصرشیرین با وسعت 1935 کیلومتر مربع، در غرب استان کرمانشاه واقع و یکی از شهرهای مهم مرزی ایران است، گفت: «در پژوهش‌های انجام شده، اهمیت ویژه ارتباطی این شهر از دوران ماد تا ساسانی به‌دلیل قرارگیری بر سر راه بابل (بین‌النهرین) به مناطق داخلی و شرقی ایران مشهود است.»
این باستان‌شناس با بیان اینکه، بیشترین اهمیت قصر شیرین در دوره ساسانی با توجه به حضور خسروپرویز قابل توجه بوده است، تصریح کرد: «این پادشاه ساسانی با احداث مجموعه بناهای کاخ، قلعه، بناهای مذهبی و سیستم آبرسانی برای آباد کردن منطقه قصر شیرین اقدام کرد، هر چند که به‌نظر می‌رسد این بناها در قرون نخستین اسلامی (دوران اموی و عباسی) نیز استفاده می‌شده‌اند با این حال بقایای معماری و آثار تاریخی قصرشیرین به موارد یاد شده خلاصه نمی‌شود.»
حیدری باباکمال افزود:«در فصل اول گمانه‌زنی به منظور تعیین عرصه و حریم محوطه ساحلی قصرشیرین (محدود خیابان ساحلی و خیابان شهداء) در اسفند 1399 و فروردین 1400، بقایای معماری قابل توجهی عموماً مربوط به قرون متأخر اسلامی شناسایی شد که این آثار عموماً بقایایی از کف‌های آجرفرش و یا دیوارهای آجری و یا قلوه‌سنگی مربوط به سده‌های اخیر بوده است.»
سرپرست هیات باستان‌شناسی گفت: «آثار یافته شده از گمانه‌های فصل اول تعیین عرصه و حریم، انجام کاوش گسترده به منظور شناسایی هویت و کاربری آثار معماری را ضروری می‌کرد، بنابراین مطالعه کاربری و هویت آثار معماری به‌دست آمده و تعیین دوره‌بندی دقیق آنها اصلی‌ترین مسئله پژوهش میدانی فصل دوم است.»
او گفت: «با توجه به بقایای معماری و قطعات سفالی به‌دست آماده در محدوده عرصه در فصل اول، مشخص شد که این آثار مربوط به یک بنا نیستند و احتمالاً مربوط به چند بنا با کاربری متفاوت بوده که طی دوره ساسانی استفاده و مجدداً در قرون متأخر اسلامی از آنها بهره‌برداری شده است.»
این باستان‌شناس با اشاره به اینکه با توجه به نتایج گمانه‌زنی، ابعاد عرصه محوطه 161×125 متر برآورد شده است، افزود: «در فصل دوم کاوش چهار ترانشه با هدف شناسایی بقایای معماری و تعیین کاربری آنها ایجاد شده است.»
حیدری باباکمال اظهار کرد: «ترانشه 1 در محل ترانشه گمانه‌زنی شماره 2 (T.TII) که در آن کف‌های آجر فرش در ابعاد 40×40 سانتی‌متر یافت شده بود ایجاد شد، در این ترانشه سازه معماری با ساختار آجر و ملاط گچ بسیار سفت و محکم به ابعاد 112×120 سانتی‌متر به‌دست آمد که تلاش بسیاری برای برداشت مصالح آجری آن برای استفاده مجدد در دیوارهای اطراف آن شده بود؛ جایی‌که دیوار ضلع جنوبی همین مجموعه با آجرهای ناقص یا شکسته سازه فوق در دو ردیف سنگی و آجری ساخته شده است.»
سرپرست هیات باستان‌شناسی با بیان اینکه در مجاورت همین سازه، آثار پرشدگی با استفاده از قلوه سنگ‌های گرد و یا شکسته مشهود بود که به نظر می‌رسد در دوره‌های بعدی پر شده باشد، افزود: «بر روی همین سازه آثار کف سیمان شده‌ای به دست آمد که مربوط به چند دهه اخیر بوده است؛ این کف سیمانی با دیوارهای آجری اطراف احاطه شده و مربوط به چند دهه اخیر است.»
به گفته این باستان‌شناس، یافته‌های ترانشه‌های II و III نیز به همین ترتیب بوده است به این معنی که در ساخت بقایای قرون متأخر از مصالح قدیمی‌تر (احتمالاً ساسانی؟) استفاده شده است.
او در پایان تصریح کرد: «به علت ساخت و سازها و تغییرات شدید در بافت شهری قصرشیرین طی چند دهه اخیر، تعیین کاربری دقیق آثار کشف شده دشوار است، با این حال به‌نظر می‌رسد بیشتر آثار یافته شده مرتبط با بقایای مسکونی طی چند دهه اخیر باشد و بهترین یافته در این زمین کف آجرفرش ترانشه IV است که زیر انباشت‌های چند دهه اخیر مدفون شده است.»
انتهای پیام/
