گرچه در سالیان اخیر به دلایل متعدد بسیاری از هنر‌ها رو به افول است و بیم آن می‌رود که با مرگ آخرین بازماندگان آن‌ها برای همیشه به ورطه فراموشی سپرده شوند اما همچنان هنرمندان صاحب ذوق کمر به تداوم هنر نیاکان خویش بسته و هر از گاهی خبر‌هایی مبنی بر احیا هنر‌های فراموش شده در روستا‌های دورافتاده ایران بارقه های‌امید را درقلب هنر ایرانی روشن می‌سازد.

در این میان شورای جهانی صنایع دستی (WCC)، وابسته به یونسکو، که در سال ۱۹۶۴ برای ترویج مشارکت و تقویت توسعه اقتصادی از طریق فعالیت‌های درآمدزا مرتبط با صنایع دستی تأسیس شده، ۱۰ ژوئن را روز جهانی صنایع‌دستی نامیده و بدین مناسبت هر ساله جهانیان این روز را گرامی می‌دارند.

شاید بسیاری از افراد مناسبت این روز در تقویم را ندانند، اما صنایع‌دستی گنجی بی‌بدیل است، بسان دریچه‌ای بر هویت و فرهنگ یک ملت که باید ارج نهاده شده و نه این یک روز بلکه تمام ایام سال برای اعتلای آن و نکوداشت هنرمندان و دست‌های سبزشان کوشید.

از این رو به بهانه این روز به گوشه‌ای از چالش‌هایی خواهیم پرداخت که گریبان گیر اهالی هنر است و معیشت و میدان بالندگی آن‌ها را تنگ کرده و انتظار می‌رود که دولتمردان برای برطرف کردن این موانع به دنبال تدابیر تازه باشند.

به گفته کارشناسان صنایع‌دستی فرآیند تولید صنایع‌دستی از طراحی گرفته تا مواد اولیه و بسته‌بندی و فروش با مشکلات عدیده روبه‌رو است.

بالا رفتن نرخ مواد اولیه، عدم شناخت بازار فروش، مشکلات معیشتی، افزایش مالیات، تورم و کاهش قدرت خرید مردم، رکود صادرات و از دست دادن بازار‌های اروپا و نیز رکود گردشگری همه و همه موجب شده مسیر تولید صنایع‌دستی صعب‌تر از گذشته شود و چون سایه‌ای بر سر اهالی آن سنگینی کند.

نبود برنامه جامع حمایتی برای تولید صنایع‌دستی سبب شده، هنرمندان مشکلات متعددی را تجربه کنند و صنایع‌دستی از خلاقیت و به روز شدن بازبماند.

در این میان اراده مدیران برای اجرای طرح راه‌اندازی بازارچه‌های دائمی صنایع‌دستی که همچنان روی زمین مانده و در بیشتر شهر‌ها به دلیل تأمین نشدن زمین و اعتبار اجرایی نشده است، می‌تواند محیطی پویا برای فعالیت مستمر هنرمندان ایجاد کند.

همچنین دولت با حمایت در زمینه تهیه مواد اولیه و فراهم کردن شرایط خرید ارزان و راحت‌تر با اختصاص ارز دولتی تا حد زیادی مشکل افزایش قیمت تمام شده کار را کنترل خواهد کرد.

بدیهی است هموار ساختن مسیر صادرات و حمایت از هنرمندان برای شرکت در نمایشگاه‌های خارجی نه تنها بازار هنر ایرانی را رونق خواهد بخشید، بلکه محرکه خوبی برای اشتغالزایی و ثروت‌آفرینی برای روستا‌های محروم و شهر‌های دورافتاده خواهد بود و با ظرفیت‌های بی‌شماری که دارد، می‌توانند عامل جذب گردشگر و رونق صنعت توریسم شود.

هنر میراث ملت ماست و به قول سعدی چشمه زاینده است و دولت پاینده از این رو هنرمند باید همواره «هر جا که رود قدر بیند و در صدر نشیند» و سرانجام به شعر حافظ شیراز «باید که خاک درگه اهل هنر شوی»

انتهای پیام/