مریم آموسا خبرنگار حوزه میراثفرهنگی در یادداشتی نوشت: در سالهایی که در حوزه رسانه فعالیت کردهام، همواره احساس میکردم جای یک رویداد جدی و اثرگذار در حوزه میراثفرهنگی و گردشگری خالی است؛ رویدادی که بتواند فراتر از یک نمایشگاه یا یک برنامه مقطعی، نگاهها را به یک شهر، یک استان و یک فرهنگ متمرکز کند. جشنواره چندرسانهای دقیقاً همان خلأیی را پر میکند که سالها در فضای رسانهای و میراثی کشور وجود داشت.
ما جشنوارههای زیادی داریم، اما بسیاری از آنها یا همپوشانی ندارند یا فقط برای برگزاری یک رویداد کوتاه طراحی شدهاند. در حالی که جشنواره چندرسانهای، به دلیل ماهیتش، میتواند روایتهای تازهای از میراثفرهنگی ارائه دهد؛ روایتی که نه محدود به یک بناست و نه محدود به یک موزه. میراثفرهنگی فقط یک اثر تاریخی نیست؛ میتواند غذا باشد، صنایعدستی باشد، یک آیین، یک سبک زندگی یا حتی یک خاطره جمعی. این جشنواره کمک میکند مردم شهرهای مختلف ایران با این لایههای کمتر دیدهشده آشنا شوند.
واقعیت این است که بسیاری از مردم کشور ما اطلاعات دقیقی درباره آثار تاریخی سرزمینشان ندارند. در بسیاری از شهرها، بناهای تاریخی با یادگارینویسی و تخریب مواجه شدهاند، چون مردم اهمیت آنها را نمیدانند. جشنوارههایی از این جنس میتوانند نگاهها را متمرکز کنند؛ میتوانند باعث شوند شهروندان یک استان، برای مدتی کوتاه هم که شده، به داشتههای فرهنگیشان با دقت بیشتری نگاه کنند. حتی استانهایی که معمولاً در برنامه سفر مردم قرار نمیگیرند، از طریق این جشنوارهها دوباره دیده میشوند.
اما درباره سفر اخیر به خوزستان که نخستین تجربه جدی من از دیدن شهرهایی مثل شوش، چغازنبیل، اهواز و آبادان بود باید بگویم که سفر بسیار خوبی بود، هرچند کوتاه. در ۲۴ سال فعالیت خبرنگاریام، به شهرهای زیادی سفر کردهام، اما تا پیش از این فقط یکبار به اندیمشک آمده بودم. دیدن این شهرها از نزدیک، برایم تجربهای تازه و ارزشمند بود.
با این حال، دوست داشتم زمان آزاد بیشتری داشته باشیم؛ زمانی که هر خبرنگار بتواند از نگاه خودش در شهر قدم بزند، با مردم صحبت کند، زندگی روزمره را لمس کند و از دل این تجربه، روایت دقیقتری برای مخاطب بسازد. برنامهریزی فشرده سفر، فرصت این مواجهه مستقیم را کمتر کرد. شناخت فرهنگ یک شهر، فقط با دیدن چند بنا یا حضور در چند برنامه رسمی به دست نمیآید؛ باید در خیابان قدم زد، باید با مردم حرف زد، باید لحظهای از نگاه آنها به شهر نگاه کرد.
اگر چنین فرصتهایی فراهم شود، ما خبرنگاران میتوانیم روایتهایی واقعیتر، انسانیتر و عمیقتر از فرهنگ و میراث هر شهر ارائه دهیم؛ روایتی که هم برای خودمان معنا دارد و هم برای مخاطب.
انتهای پیام/
نظر شما