در میان فلزات مختلف، فولاد یکی از فلزات محبوب نزد ایرانیان بوده است. اشارات بیشماری که در دوره های مختلف تاریخ و در شعر و ادب ایران به فولاد شده، نشانگر اهمیت این فلز نزد مردم است. اشیا به­جا مانده از دوران هخامنشی، اشکانی و ساسانی، گواه تداوم صنایع آهن در ایران پیش از اسلام می­باشد. بعد از ورود اسلام نه تنها از اهمیت فولاد کاسته نگردید، بلکه به گسترش بهره گیری از آن نیز افزوده شد. علاقه سلاطین و سرداران به اسلحه برتر، فولاد را همچنان در صدر فلزات قرار داد و با گذشت زمان و دستیابی به معادن بیشتر، کارآیی فولاد از مرز شمشیر و خود و سپر فراتر رفت و در خدمت مذهب درآمد و از آن برای ساختن در مساجد، اماکن متبرکه، دستگیره، کوبه و ضریح مقابر امامان و امامزادگان استفاده شد. با روی کار آمدن صفویان در قرن دهم هجری، صنعت فولادگری رونق بیشتری یافت و به اوج اعلای خود رسید. علاقه صفویان به فولاد بسیار زیاد بود و علاوه بر وسایل شخصی شامل ابزار اسب، یراق آلات صندوق و وسایل کار می گردید. این سنت ها پس از صفویان نیز تداوم یافت و با وفور فولاد به همه شئون و ابزار روزمره رسوخ پیدا کرد. در زمان صفویه بود که فولاد از انحصار ارتش خارج و به خدمت مذهب نیز درآمد. شاهد این ادعا را میتوان در تاریخچه عَلَم یافت.