کرباس بافی یا کار بافی یکی از قدیمی ترین شیوه های بافت در صنعت نساجی است تاریخ نساجی در ایران به آغاز عصر نوسنگی می رسد. در حفری هایی که در غاری نزدیک به دریاچه خزر به عمل آمده قطعات پارچه بافته شده از پشم گوسفند و موی بز به دست آمده که مربوط به ۶۵۰۰ ق . م است.
کرباس جامه سپید پنبه ای را گویند. در گذشته مردم خور به بافت این منسوجات نخی شهرت داشتند و علاوه بر آنکه مایحتاج پوشاک خود را تأمین می کردند اضافه از مصرف خود را به شهر های یزد، اصفهان، سمنان صادر می کردند و در آنجا معامله پایاپای می کردند و مایحتاج خوراکی خود از قبیل نخود، عدس، لوبیا و.. را تهیه می کردند. از آنجا که دستگاه بر روی چاله ای به عمق ۷۰ سانتی متر تعبیه می شود و بافنده برای بافت پشت چاله می نشیند و ابزار آن کار می کند این هنر با نام کار چاله نیز شهرت فراوانی دارد.
دست بافته هایی چون حوله، سفره، روانداز، خشک کن و انواع البسه از تولیدات این هنر صنعت می باشد. تمام مراحل تهیه و تولید از قبیل نخ ریسی، آهار زنی، رنگرزی، چله دوانی و بافت به شیوه ی کاملاً سنتی انجام می شود. از جمله مزایای این منسوجات سازگاری با پوست، طبیعی بودن و خنک بودن آن می باشد.
کارگاه سنتی کرباس بافی چق و چق افتخار دارد از سال ۸۹ شروع به احیا و انتقال این هنر از پیشکسوتان به نسل جوان نموده است. همچنین احیاگر بافت احرامی ( چپرباف ) پس از نیم قرن فراموشی می باشد.